Μια ιστορία για να τη διηγηθείς με μικρές δόσεις γέλιου

Στο μακρινό πριγκιπάτο της Σουρλανδίας, αρχίζει ξαφνικά να εξαπλώνεται μια περίεργη επιδημία. Όχι επιδημία κάποιας ανίατης ασθένειας, επικίνδυνης για τους κατοίκους της, αλλά μια επιδημία γέλιου χωρίς σταματημό που όσο πάει εξαπλώνεται σε όλη τη χώρα. Το χιούμορ μοιάζει να λειτουργεί ως αντίδοτο στους άδικους νόμους και τους αλόγιστους φόρους που επιβάλλει ο πρίγκιπας της χώρας Οράτιος. Το μόνο που ενδιαφέρει τον Οράτιο είναι να γίνει ηγέτης της Σουρλανδίας πράγμα που καταφέρνει με δόλιο τρόπο αφού εξορίζει τον μεγαλύτερο αδελφό του και νόμιμο διάδοχο του θρόνου. Όμως γρήγορα διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να διοικήσει τη χώρα και αφήνει την τύχη της στον γραμματέα του και τους συμβούλους του. Οι κάτοικοι δεν σταματούν να γελάνε. Όχι γιατί βλέπουν στ’ αστεία τους νόμους και όσα συμβαίνουν στη χώρα υπό την ηγεσία του ανίκανου αρχηγού τους αλλά γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να το σταματήσουν.

Ο Οράτιος ξαφνιάζεται από αυτή την επιδημία γέλιου και μην μπορώντας να βρει κάποια σοβαρή αιτία αρχίζει να υποψιάζεται ότι γελάνε εις βάρος του και να αισθάνεται ότι απειλείται ο θρόνος του και τα κεκτημένα. Καταστρώνει λοιπόν σχέδια για το πως θα σταματήσει αυτή την επιδημία γέλιου και κάνει τα πάντα για να το πετύχει, γιατί ο κίνδυνος παραμονεύει. “Σε ποιαν άλλη χώρα του κόσμου”, μονολογεί, “είναι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι; Σε ποιάν άλλη χώρα γελούν όλοι ακατάπαυστα από το πρωί μέχρι το βράδυ; Τι σόι ηγεμόνας είμαι αν κανείς δε με παίρνει στα σοβαρά;” κι απάντηση δε βρίσκει.

Αρχικά οι υποψίες στρέφονται στον αδελφό του Ιάκωβο και ακούγονται φοβερές θεωρίες συνωμοσίας. Ένα σύνθημα διαδίδεται σαν αστραπή σε όλη τη χώρα: "είμαστε όλοι συνωμότες και γελάμε σαν τις κότες". Μυστική αστυνομία αναλαμβάνει δράση, όμως οι κάτοικοι κάνουν μυστικές συγκεντρώσεις σε υπόγεια για να μην ακούγονται και αρχίζουν να γελάνε όλοι μαζί. Τα Μ.Μ.Ε υποστηρίζουν -τι παράξενο- τον πρίγκιπα Οράτιο και υπνωτίζουν με ψευτιές τους κατοίκους της Σουρλανδίας ότι όλα γίνονται για το καλό της χώρας.

Έτσι, ο Οράτιος και οι σύμβουλοι του επέβαλαν όλο και περισσότερους φόρους που ο λαός δεν μπορούσε ν’ αντέξει πλέον. Και το γέλιο φυσικά συνεχιζόταν, πως ν’ αντέξει κανείς όταν του παίρνει η τράπεζα σπίτι και περιουσία. Ώσπου τελικά βγήκε νόμος ν’ απαγορευτεί το γέλιο και όποιος παρακούει να φυλακίζεται. Τίποτα όμως δεν έγινε κι ο Οράτιος φώναξε από το εξωτερικό τους καλύτερους γιατρούς με αντιβιοτικά, εμβόλια, υπνωτισμό, μα κανένα αποτέλεσμα. Η τηλεόραση τότε άρχισε να μεγεθύνει το πρόβλημα, μέχρι που σκηνοθέτησε και σκηνές από νοσοκομεία και τις σοβαρές επιπτώσεις τη επιδημίας στους κατοίκους της. Έτσι βρήκαν νέα δικαιολογία για να μαζέψουν και τα υπόλοιπα χρήματα που τους είχαν απομείνει από τη σκληρή φορολογία, δώστε χρήματα για την καταπολέμηση της αρρώστιας. Τα σχέδια της διάσωσης των κατοίκων της Σουρλανδίας, διαδεχόταν το ένα το άλλο μα κανένα αποτέλεσμα. Ο γέρο σύμβουλος προειδοποίησε τον Οράτιο ότι μετά το γέλιο έρχεται πάντα η οργή. Δε θα σας αποκαλύψω τη συνέχεια. Όμως πέρασα υπέροχα διαβάζοντάς το και αθέμιτα έκανα με το μυαλό μου κάποιους συνειρμούς. Η σημερινή πραγματικότητα της Ελλάδας δεν απέχει από την Σουρλανδία. Μήπως μια επιδημία γέλιου θα μας σώσει; Το γέλιο είναι μεταδοτικό. Ας ξεκινήσει κάποιος επιτέλους.

Το μυθιστόρημα του Βασίλη Παπαθεοδώρου είναι εμπνευσμένο από ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη το 1962 στην Τανζανία και διήρκεσε ενάμισι χρόνο, δεκαοκτώ “μαρτυρικούς” μήνες ασυγκράτητου γέλιου. Περίπου χίλιες νεαρές γυναίκες προσβλήθηκαν από την επιδημία και το θέμα… λύθηκε με καραντίνα των χωριών. Το χρονικό της επιδημίας καταγράφηκε σε ιατρικές επιθεωρήσεις. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι το γέλιο, πρωτοεμφανίστηκε πιθανότατα ως αντίδραση στον κίνδυνο, και γενικότερα σε κάθε άγνωστη εμπειρία. Συνήθως μετά από ένα δυνατό γέλιο αναβλύζουν μόνο θετικά συναισθήματά, απομακρύνονται τυχόν αρνητικά συναισθήματα, νιώθουμε χαλάρωση, ηρεμία και ευεξία.

Η ιστορία της αστείας επιδημίας είναι μια πολύ ωραία ιστορία να τη διαβάσεις, να τη διηγηθείς και να αναρωτηθείς για τα αίτια της. Ίσως έτσι γίνει το αντίδοτο στην γκρίνια και τη μιζέρια της εποχής. Διαβάζεται μονορούφι καθώς η μία σελίδα σε τραβάει στην επόμενη για να δεις το παρακάτω ενώ η μια σκηνή διαδέχεται την άλλη και στο τέλος αισθάνεσαι δικαιωμένος και νικητής. Η εικονογράφηση του Πέτρου Μπουλούμπαση παίζει σε ασπρόμαυρο φόντο ενώ μια πολύ ιδιαίτερη τεχνική του κολάζ κερδίζει τα μάτια σου.

Γελάμε, παίζουμε, ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια

Τα μεγαλύτερα παιδιά μπορούν να επιλέξουν ένα σημαντικό γεγονός είτε σύγχρονο, είτε στο παρελθόν και να ψάξουν να βρουν αποκόμματα από εφημερίδες που περιγράφουν το γεγονός. Ποια στοιχεία ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και ποια στη σφαίρα του φανταστικού και της μυθοπλασίας. Αξίζει να δούμε πως παρουσιάζεται ένα γεγονός στα Μ.Μ.Ε και να το παρουσιάσουν στην τάξη. Τα μικρότερα παιδιά μπορούν να παίξουν αλλιώς. Παντομίμα όπου το μειδίαμα σιγά σιγά γίνεται χαμόγελο, χαχανητό, ξεφωνητό και επιδημικό γέλιο και να προσπαθήσουν να μετρήσουν για πόση ώρα μπορούμε να γελάμε και τι αισθανόμαστε μετά από ένα δυνατό γέλιο, χαλάρωση, ανακούφιση, ξαλάφρωμα; Βάλτε λοιπόν το χρονόμετρο και ξεκινήστε να μετράτε πόση ώρα μπορούμε να αντέξουμε γελώντας. Γιατί; Χωρίς λόγο, έτσι. Θέλουμε και λόγο δηλαδή;

Δώρα Πουρή

Στο απομακρυσμένο πριγκιπάτο της Σουρλανδίας, αρχίζει ξαφνικά να εξαπλώνεται μια περίεργη επιδημία- μια επιδημία γέλιου. Οι κάτοικοι γελάνε χωρίς σταματημό και χωρίς να υπάρχει λόγος, προς μεγάλο εκνευρισμό του μοχθηρού πρίγκιπα Οράτιου. Το Παλάτι κάνει τα πάντα για να τους σταματήσει, γιατί νιώθει πως κινδυνεύει. Δεν έχει υπολογίσει όμως πως μετά τα ασταμάτητα γέλια μπορεί να έρθει και η οργή. Το καινούριο, ξεκαρδιστικό μυθιστόρημα για παιδιά του Βασίλη Παπαθεοδώρου είναι εμπνευσμένο από ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη το 1962 στην Τανζανία. Ένα μυθιστόρημα που μπορεί και να προξενήσει δάκρυα από τα γέλια.

Έχουμε, λοιπόν και λέμε. Ή μάλλον, έχουμε και λέμε, λοιπόν. Ο Οράτιος που εκδίωξε με υποχθόνιο σχέδιο τον αδελφό του Ιάκωβο από το θρόνο, ζει στον κόσμο του. Δηλαδή, ζει στο καβούκι του. Περιστοιχίζεται από κόλακες συμβούλους, οι οποίοι του πουλάνε τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Όταν ο κόσμος αρχίζει να γελά, αντί να το ευχαριστηθεί, αντί να γελάσει μαζί με τον κόσμο, το παίρνει κατάκαρδα. Βλέπετε, είναι και το γέλιο εχθρός του θρόνου, εχθρός της χώρας, εχθρός της ανθρωπότητας σύμφωνα με τη λογική του Οράτιου και, ιδίως του γραμματέα του ο οποίος ρίχνει λάδι στη φωτιά, καλλιεργώντας το έδαφος και για τη δική του ανέλιξη. Ρουσφέτι το λέμε σήμερα, ή νεποτισμό, αλλά, σας παρακαλώ παιδιά, μην παίζετε με τις λέξεις μου.

Να παίξετε, και να διασκεδάσετε, μα και να προβληματιστείτε, με τις υπέροχες λέξεις του Βασίλη Παπαθεοδώρου, ο οποίος, αλήθεια, σε αυτό το ξεχωριστό μυθιστόρημα που απευθύνεται σε παιδιά 8 ετών και άνω, στα οποία ανήκω κι εγώ (και δεν θέλω γέλια, συγγνώμη, και θέλω γέλια, θέλω πολλά γέλια, θέλω πάρα πολλά γέλια για να σπάσουμε τα νεύρα του Οράτιου ο οποίος μα προτιμά με μούτρα κατεβασμένα σαν προβοσκίδες ή με μούτρα οπαδών που έχουν δει την ομάδα τους να χάνει από τον προαιώνιο αντίπαλό της), κεντά σταυροβελονιά.

Εμείς, όμως, δεν πρόκειται να κάνουμε το χατίρι στον αγέλαστο Οράτιο. Εμείς δεν είμαστε ούτε γραμματείς, ούτε Φαρισαίοι. Χώρια που μας ενοχλεί η εξουσία όταν δεν αφουγκράζεται τον παλμό του λαού. Χώρια που, ειδικά στις εποχές μας, το γέλιο είναι το αντίδοτο στη θλίψη που, σαν θύελλα, πλησιάζει. Τι πλησιάζει, που μπήκε κιόλας στα σπίτια μας. Πάντως ο Οράτιος είναι διαβόλου κάλτσα, ο άτιμος. Δοκιμάζει πολλούς τρόπους για να κόψει, μαχαίρι, το γέλιο των υπηκόων του, έως και κρεμμύδια παρακαλώ, μόνο που, στο τέλος, θα τον κάνουν με τα κρεμμυδάκια. Ξανά, συγγνώμη, θα τον κάνουν με τα κρεμμύδια.

Ένα αστραφτερό μυθιστόρημα που θα σας υποχρεώσει να γελάσετε με την καρδιά σας. Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου αρπάζει από τα μαλλιά ένα πραγματικό περιστατικό και καθοδηγούμενος από το λεπτεπίλεπτο χιούμορ που τον χαρακτηρίζει, αφηγείται μια υπέροχη ιστορία πλημμυρισμένη, να εξηγούμαστε και ως προς αυτό, με καλυμμένους, ενίοτε και με ακάλυπτους συμβολισμούς, χτυπώντας κατά βάθος και κατά πλάτος, τα κνώδαλα της εξουσίας, αλλά και τη δεινή θέση στην οποία βρίσκονται, συχνά, οι λαοί, από τα καπρίτσια αστείων ηγετών. Ηγετών που θέλουν να απαγορεύσουν και τη χαρά, και την ευτυχία, και την ελπίδα, και το γέλιο και, αύριο μεθαύριο, και τη μουσική. Θα τους επιτρέψουμε τέτοιες αυθαιρεσίες; Δεν ξέρω εμείς, η μαμά του Οράτιου όμως, με τη σοφία των λευκών της μαλλιών, είναι σίγουρη ότι ο γιος της θα σπάσει τα μούτρα του.

Γρήγορος ρυθμός, επιτυχημένα λογοπαίγνια, κοφτερές ατάκες, ζουμεροί χαρακτήρες και πυκνός λόγος συνθέτουν το βιβλίο «Μια αστεία επιδημία» που, καθώς πλησιάζουν οι γιορτινές ημέρες, αξίζει τον κόπο να διαβαστεί και από παιδιά και από γονείς. Α, και κάτι τελευταίο: ο Άγιος Βασίλης, επιτρέπεται να γελά, κύριε, κερί και λιβάνι, Οράτιε;

Ανδρέας Κούνιος

Η Σουρλανδία πλήττεται από κύματα γέλωτος και χάχανων. Η θέση του αυτοκράτορα κινδυνεύει. Μα γιατί όλοι γελάνε; 🙂 Και γιατί σύντομα η Σουρλανδία μετατρέπεται σε Σουργελανδία; Ένα αστείο μυθιστόρημα με σοβαρές απαιτήσεις που απευθύνεται σε σοβαροφανές κοινό. Διαβάστε το και θα καταλάβετε γιατί ακόμη γελάω!!!

Πάνος Τουρλής

Στη Σουρλανδία ξεσπά επιδημία γέλιου. Μπορεί να μην ακούγεται και τόσο κακή για επιδημία, αν και ο κάκιστος πρίγκιπας του πριγκιπάτου, ο Οράτιος, έχει διαφορετική άποψη. Οι υπήκοοι του μοιάζουν να μη σέβονται τίποτα- ακόμα και στις πιο επίσημες τελετές ξεκαρδίζονται στα γέλια. Γέλια στους δρόμους, στις πλατείες, στις δουλειές, στα σπίτια. Ο Οράτιος τότε, για να τους κόψει το... γέλιο, επιβάλλει σκληρά οικονομικά μέτρα, απαγορεύει, καταπιέζει, φοβερίζει. Παρ' όλα αυτά n επιδημία εξαπλώνεται, όλοι ξεκαρδίζονται. Και όσο ξεκαρδίζονται, τόσο ο κάκιστος πρίγκιπας γίνεται ελεεινός και τρισάθλιος. Και φυσικά δεν μπορεί να καταλάβει ότι μια μέρα υπάρχει περίπτωση τα γέλια να τα διαδεχτεί n... οργή. Ένα ξεκαρδιστικό μυθιστόρημα, εμπνευσμένο από ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη κάποτε στην Τανζανία.

Βασισμένο σ’ ένα πραγματικό περιστατικό που συνέβη πριν από αρκετές δεκαετίες στην Τανζανία, το μυθιστόρημα αυτό για παιδιά μέσης ηλικίας είναι γραμμένο με κέφι και ζωντάνια. Μιλάει για μια περίεργη επιδημία που πρόσβαλε τους κατοίκους μιας χώρας, μια αρρώστια που προκαλούσε ακράτητο γέλιο στους κατοίκους της, μικρούς και μεγάλους, με απρόβλεπτες συνέπειες για την κοινωνική τους πραγματικότητα. Γέλιο πολύ θα προκαλέσει και στους νεαρούς αναγνώστες, που ασφαλώς θα διασκεδάσουν διαβάζοντάς το.

Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου

Η Άρτεμις, 10 ετών, διάβασε το «Μια Αστεία Επιδημία» του Βασίλη Παπαθεοδώρου (εικον. Πέτρος Μπουλούμπασης)

«Οι κάτοικοι μιας χώρας που λέγεται Σουρλανδία περνούν δύσκολα χρόνια κάτω από την τυραννία του πρίγκιπα Οράτιου. Ο πρίγκιπας κυβερνά μόνο και μόνο γιατί κατάφερε να κλέψει το θρόνο από τον αδελφό του, με τη βοήθεια του πονηρού, άπληστου γραμματέα του. Οι περισσότεροι κάτοικοι βρίσκονται πια σε τέτοια απόγνωση που το μόνο που τους απομένει, ως αντίσταση, είναι να γελούν ασταμάτητα. Έτσι το γέλιο μεταδίδεται σαν επιδημία και καμιά από τις τιμωρίες που επιβάλλει ο Οράτιος δεν μπορεί να τη σταματήσει. Η κεντρική ιδέα του βιβλίου, ότι μπορεί κανείς να αντισταθεί με πολλούς τρόπους, μου θύμισε τις ιστορίες του Γκάντι και του Νέλσον Μαντέλα, οι οποίοι πάλεψαν για τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα κι αντέδρασαν απέναντι στην αδικία χωρίς να χρησιμοποιούν βία. Ακόμη κι έτσι όμως, τα κινήματά τους έγιναν τόσο μεγάλα που οι κυβερνήσεις δεν μπορούσαν πλέον να τα αγνοήσουν. Μου άρεσε ακόμη το βιβλίο γιατί δείχνει πόση δύναμη έχει ένας λαός, όταν ενωθεί για να αντιμετωπίσει έναν κακό δυνάστη».

Στο μικρό πριγκιπάτο της Σουρλανδίας, μια άκρως κολλητική και άμεσα εξαπλούμενη επιδημία τριγυρίζει τους κατοίκους. Όχι, δεν ψήνονται στον πυρετό, ούτε βήχουν και φτερνίζονται με μανία. Το κεφάλι και ο λαιμός τους δεν πονά, και παραίσθηση δεν έχουν καμία. Μα τότε τι; Τι συμπτώματα παρουσιάζουν οι Σουρλανδοί που πέφτουν θύματα αυτής της επιδημίας; Γελούν! Μάλιστα, γελούν! Γελούν με την καρδιά τους, γελούν με την ψυχή τους, γελούν μέχρι δακρύων, γελούν μέχρι... πτώσεως! Και τι γέλιο είναι αυτό;

«Το γέλιο ήταν απλά... γέλιο. Και όσο περισσότερο γελούσε κανείς, τόσο πιο εύκολα το μετέδιδε στους γύρω του, ώσπου και αυτοί το κολλούσαν στους παραδίπλα τους και στους γείτονες και στις οικογένειές τους. Και όλοι ήταν ευτυχισμένοι, ή τουλάχιστον έτσι φαίνονταν.»

Και εκεί στο έτσι κρύβεται όλη η αλήθεια. Οι κάτοικοι της Σουρλανδίας υπέφεραν αγόγγυστα όλους τους φόρους και τους άδικους νόμους που τους επέβαλε ο ανίκανος πρίγκιπας της χώρας τους. Ο πρίγκιπας Οράτιος Σουρ έχοντας βγάλει εκτός θρόνου τον τίμιο και ικανό αδελφό του, πήρε στα χέρια του τα ηνία της χώρας και βγάζει κάθε λίγο και λιγάκι όποιον νόμο και διαταγή κατεβάσει η κεφάλα του. Ή μάλλον, του πονηρού, φιλάργυρου και υποκριτή γραμματέα του η κεφάλα. Μα, θα μου πείτε, οι Σουρλανδοί δεν το βλέπουν; Δεν αντιδρούν; Τους είπαν πως θα πρέπει να υπακούσουν για το καλό της χώρας τους. Και το πίστεψαν...

Έτσι, όπως καταλαβαίνετε κι εσείς τώρα, κανένας λόγος για γέλιο δεν υπάρχει. Κι όμως, μικροί και μεγάλοι, στους δρόμους, στα σπίτια τους και στα μαγαζιά, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν γελούν!

Και ποιο το κακό; Τι κακό έχει το γέλιο; Ίσα ίσα που είναι και μεταδοτικό. Σε ηρεμεί, σε ξαλεγράρει, σε φέρνει στα ίσια σου τέλος πάντων. Το γέλιο κακό από μόνο του δεν είναι. Γίνεται κακό όμως γι’ αυτόν που έχει τη μύγα. Ξέρετε. Αυτό που λένε «όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται». Τη μύγα εν προκειμένω την έχει ο πρίγκιπας Οράτιος που το έχει πάρει προσωπικά αυτό το γέλιο. Πιστεύει πως δεν τον σέβονται, πως δεν τον παραδέχονται για πρίγκιπα, πως τους φαίνεται αστείος, πως οι νόμοι του είναι για κλωτσιές, και ο ίδιος για τα πανηγύρια. Και έχει σε όοοοοοοοοοολα αυτά δίκιο. Έτσι ακριβώς είναι!

Όλα τα παραπάνω ισχύουν και ένα σωρό άλλα που θα διαβάσετε στο καταπληκτικό νέο βιβλίο του Βασίλη Παπαθεοδώρου που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το Δεκέμβριο του 2010 με εικονογράφηση του Πέτρου Μπουλούμπαση. Το «Μια αστεία επιδημία» είναι ένα βιβλίο που το διαβάζεις γρήγορα – γιατί η περιέργεια και το ενδιαφέρον για το πού θα καταλήξει είναι μεγάλο κίνητρο, γιατί κυλάει νεράκι η ανάγνωση μιας και η γλώσσα είναι ξεκούραστη και γάργαρη και οι σκηνές διαδέχονται η μια την άλλη- και απολαυστικό! Όταν τελειώσεις το βιβλίο νιώθεις σίγουρα ευχαριστημένος, δικαιωμένος και ίσως λίγο, κάπως... μαχητής. Το απόλαυσα, το ευχαριστήθηκα, το χάρηκα και... γιορτές έρχονται, αφού το χάρηκα θα το χαρίσω κιόλας! Το καλύτερο δώρο είναι το βιβλίο, και ανεκτίμητο δώρο είναι ένα καλό βιβλίο!

Ολυμπία Κατσένη

Σας έχει πιάσει ποτέ νευρικό γέλιο; Ξέρετε, ένα γέλιο, από εκείνα που δεν μπορούν να σταματήσουν με τίποτα; Ε, λοιπόν σε τέτοια γέλια ξέσπασαν μια μέρα και οι κάτοικοι της Σουρλανδίας! Μιλάμε για πραγματική επιδημία γέλιου! Ο μόνος που δεν γελούσε ήταν ο μοχθηρός και στριμμένος πρίγκιπας Οράτιος. Αυτός έκανε τα πάντα για να γεμίσει με λύπη τους υπηκόους του. «Έτσι θα σταματήσουν να γελούν», σκέφτηκε. Δεν είχε υπολογίσει όμως κάτι: Ότι μετά τα κακαρίσματα μπορεί να έρθει και η οργή. Ένα βιβλίο που μας ανοίγει τους ορίζοντες με τον πιο ξεκαρδιστικό τρόπο.

Γιώργος Παναγιωτάκης

Κλείνουμε με μια πρόταση που αφορά σε ένα «φρέσκο» βιβλίο, σε ένα μυθιστόρημα για μεγάλα παιδιά γραμμένο από τον καταξιωμένο στο είδος του νεανικού μυθιστορήματος, Βασίλη Παπαθεοδώρου. Διαβάζεται με μιας (η πλοκή είναι απολαυστική) και το μόνο σίγουρο είναι πως ο αναγνώστης του θα το συστήσει και σε πολλούς άλλους. Στο απομακρυσμένο πριγκιπάτο της Σουρλανδίας, αρχίζει ξαφνικά να εξαπλώνεται μια περίεργη επιδημία... μια επιδημία γέλιου. Οι κάτοικοι γελάνε χωρίς σταματημό και χωρίς να υπάρχει λόγος, προς μεγάλο εκνευρισμό του μοχθηρού πρίγκιπα Οράτιου. Το Παλάτι κάνει τα πάντα για να τους σταματήσει, γιατί νιώθει πως κινδυνεύει. Δεν έχει υπολογίσει όμως πως μετά τα ασταμάτητα γέλια μπορεί να έρθει και... η οργή.

Το καινούριο, ξεκαρδιστικό μυθιστόρημα για παιδιά του Βασίλη Παπαθεοδώρου είναι εμπνευσμένο από ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη το 1962 στην Τανζανία.

Ένα μυθιστόρημα που μπορεί και να προξενήσει δάκρυα... από τα γέλια.

Παναγιώτα Στρίκου-Τομοπούλου.