Μετά το «Μα γιατί μου φταίνε όλα;!» (Το βιβλίο της γκρίνιας) ο Βασίλης Παπαθεοδώρου γράφει το «Όλο κάτι μου τη σπάει!»(Το βιβλίο της γκρίνιας 2), το δεύτερο graphic novel της σειράς. Στη χαρακτηριστική απεικόνιση από τον εικονογράφο Τάσο Μαραγκό (Tasmar)- στην οποία πρωταγωνιστεί το πορτοκαλί χρώμα- ο συγγραφέας καταφέρνει να προκαλεί το γέλιο, αλλά συγχρόνως προβληματίζει τον αναγνώστη, καθώς σκοπός του δεν είναι να χαϊδέψει αυτιά, αλλά να σοκάρει με τις πικρόχολες αλλά ρεαλιστικές τοποθετήσεις του. Ο λόγος λιτός, καυστικός και καίριος τσακίζει κόκαλα. Μπορείς να γελάσεις, να θυμώσεις, να νιώσεις θλίψη, αλλά συγχρόνως να αναλογιστείς τη σοβαρότητα του θέματος που θίγεται. Οι κινήσεις των ηρώων, οι γκριμάτσες τους, οι μη λεκτικές εκφράσεις τους, συνοδεύουν αποτελεσματικά το λόγο τους, που ανάλογα με το θέμα είναι σαφής, συνθηματικός ή όχι και περιέχει και βωμολοχίες, χωρίς να γίνεται κατάχρησή τους από το συγγραφέα. Είναι προφορικός λόγος που αποτυπώνεται ξεκάθαρα και δυνατά σε κάθε καρέ.

Σκληρό, ιδιότυπο το χιούμορ του συγγραφέα, τολμά να φέρει στην επιφάνεια μια σειρά από συμπεριφορές, σκέψεις , πρόσωπα και γεγονότα που συναντάμε γύρω μας. Αυτή τη φορά στο στόχαστρό του έρχονται συμβάντα της καθημερινότητας, τυπικές, επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές, η μάχη των φύλων, η παιδεία, η σεξιστική συμπεριφορά, γεγονότα που μας θυμίζουν το νόμο του Μέρφυ, ψυχαναγκασμοί, γιορτές και άλλα κοινωνικά γεγονότα, καλοκαιρινές διακοπές και τα must της καλοκαιρινής σεζόν αλλά και η θέση των social media στη ζωή μας.

Ο κ. Παπαθεοδώρου αναδεικνύει τον ξύλινο λόγο των πολιτικών και τις αερολογίες τους, το «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» στις τηλεοπτικές εμφανίσεις τους. Το αραλίκι των δημοσίων υπαλλήλων και οι παθογένειες του ελληνικού δημόσιου τομέα γεμίζουν με πικρό χιούμορ τις σελίδες. Παράλληλα, ο συγγραφέας στιγματίζει με το λόγο του όλες τις politically correct συμπεριφορές καθώς και τις κοινωνικές εκδηλώσεις , στις οποίες θεωρείται επιβεβλημένη η παρουσία μας παρά τη βαθύτερη απέχθεια μας γι’ αυτές (βλ. γάμους). Απολαυστική η αναφορά του στο πώς θα παρουσιαζόταν η Αρχαία Ελληνική Ιστορία, αν υπήρχε facebook εκείνη την εποχή καθώς και τη θέση που θα είχαν ιστορικές στιγμές ή γνωστές προσωπικότητες στα social media.

Ο αναγνώστης θα απολαύσει το βιβλίο και συγχρόνως θα προβληματιστεί για διάφορα θέματα – από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πολιτική ζωή της χώρας μέχρι την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε εμείς, οι πολίτες, ως δούλοι του κινητού μας τηλεφώνου- πολύ πικρό το καρέ που ο ήρωας σχολιάζοντας τα σκυμμένα πρόσωπα των ανθρώπων πάνω από το κινητό τους λέει: «Υπέροχο το ανοιξιάτικο απόγευμα σήμερα και όλα τα iphones έχουν ξεχυθεί κι έχουν γεμίσει τις καφετέριες κρατώντας τους ιδιοκτήτες τους.»

Διαβάστε το βιβλίο της γκρίνιας- ακόμη κι αν δεν συνηθίζετε να γκρινιάζετε. Θα απολαύσετε τη γραφή του Βασίλη Παπαθεοδώρου και θα ταυτιστείτε με τον ήρωα σε αρκετές σελίδες!

Γιώτα Κεφαλά

Αντισυμβατικό χιούμορ και φανατική αντικορεκτίλα, ένας πνευματώδης σχολιασμός της επικαιρότητας και της social media συμπεριφοράς μας και εν τέλει ένα γκρινιάρικο αλλά ψαγμένο κόμικ ψυχογράφημα των new Greeks. Αυτή είναι η βασική ταυτότητα που αποτυπώθηκε στο νου μου καθώς διάβαζα το δεύτερο Βιβλίο της Γκρίνιας του Βασίλη Παπαθεοδώρου και του TASMAR.

Ο συγγραφέας σημαδεύει έξυπνα παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, πραγματικής και σοσιαλμιντιακής, σατιρίζει προβεβλημένες περσόνες και άλλους χαρακτηριστικούς τύπους που κυκλοφορούν εντός και εκτός οθόνης, εκπυρσοκροτεί πυρ ομαδόν κατά του λαϊκισμού, της συνεχούς πολιτικής ορθότητας που στεφανώνει τα πάντα με τους κανόνες της, της πολιτικής και των εκπροσώπων της που αναμασούν τις γνωστές τσίχλες. Ταυτόχρονα, σχολιάζει προσωπικά αδιέξοδα, ιδιοσυγκρασίες, δημοφιλείς και μη, ενώ κάνει μια πραγματικά αστεία περιήγηση στην ελληνική και παγκόσμια ιστορία, παντρεύοντας το παρελθόν με τα χούγια του παρόντος.

Σε αποχρώσεις του πορτοκαλί ο γνωστός κομίστας TASMAR, κατά κόσμον Τάσος Μαραγκός, δίνει υπόσταση στον λόγο του συγγραφέα, υποστηρίζει το χιούμορ του προσθέτοντας άλλο τόσο, καταθέτει τον δικό του σχολιασμό μέσω των εκφραστικών οπτικών μηνυμάτων του και αποτυπώνει με χαρακτηριστική ζωντάνια τον κόσμο του Παπαθεοδώρου, υπογράφοντάς τον.

Ουσιαστικά ο Παπαθεοδώρου και ο TASMAR δημιουργούν μια graphic novel επιθεώρηση (η λέξη έχει σοβαρή απόχρωση) που αναβαθμίζεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι δεν χαϊδεύει αυτιά και υιοθετεί συχνά αντιδημοφιλείς θέσεις. Γιατί είναι εύκολο να κερδίζεις συμπάθειες παίρνοντας θέσεις όχλου, αλλά όχι σύνηθες να σταθείς απέναντί του και να προκαλείς γέλιο και μέσω αυτού να κινείς σκέψεις.

Δεν είναι εφηβικό ανάγνωσμα. Είναι 12+ αλλά ο ορίζοντάς του δεν περιορίζεται στην εφηβεία.

Απόστολος Πάππος

Τον Βασίλη Παπαθεοδώρου τον γνώρισα με το αξέχαστο εφηβικό μυθιστόρημα «Χνότα στο τζάμι» κι από τότε χάραξε μια σημαντική πορεία στον χώρο του εφηβικού και παιδικού βιβλίου, με τα βραβεία να συναγωνίζονται τις δηκτικές του ατάκες για την καθημερινότητα γύρω μας. Με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα πως δοκιμάστηκε τόσο καλά σε κάτι καινούργιο, στο χιούμορ, που επέστρεψε με ακόμη περισσότερες ατάκες. Ο σαρκασμός του, η λεπτοδουλεμένη ειρωνεία του, που σαν άλλη Ροζάν Μπαρ από τη «Διαβολογυναίκα» προχωράει αμέριμνη και σουλατσάρει στο πληκτρολόγιό σου και στην άκρη των χειλιών σου ενώ πίσω της ο κόσμος βυθίζεται στο χάος, η παρατηρητικότητά του και η διεισδυτικότητά του είναι χαρακτηριστικά που και εδώ χαρίζονται απλόχερα στον αναγνώστη και του εξηγούν γιατί «Όλο κάτι μου τη σπάει».

«Δευτέρα ονομάζεται το χρονικό διάστημα που διαρκεί από το μεσημέρι της Κυριακής μέχρι το μεσημέρι της επόμενης Παρασκευής και για πρακτικούς λόγους το έχουμε διαιρέσει σε πέντε ίσες περιόδους, τις οποίες ονομάζουμε μέρες».

«Οι νέοι σ’ αυτή τη χώρα έχουν περισσότερο «μάλλον» παρά μέλλον».

«Η λεωφόρος Βουλιαγμένης έχει κηρυχθεί υγροβιότοπος Natura, όπου απαγορεύεται ρητά κάθε ανθρώπινη παρέμβαση, όπως π. χ. ξεβούλωμα φρεατίων για να μη διαταραχθεί η ηρεμία των φλαμίνγκο».

Αυτό είναι ένα ελάχιστο δείγμα των κειμένων που συνάντησα στο χορταστικό αυτό βιβλίο, μια ποικιλία από καθημερινές και τόσο αληθινές εικόνες που έχω συναντήσει παντού και πάντα ήθελα να στηλιτεύσω: στην πολιτική, στο Δημόσιο, στα social media. Γλυκόπικρες αλήθειες για τις σχέσεις των φύλων, για την πραγματική δουλειά στον χώρο εργασίας, για την ελλιπή αξιοκρατία και αποτελεσματικότητα, για τα μέσα μεταφοράς, που μου ήρθαν κατακούτελα από μια μόνο παράγραφο ή ξεδιπλώνονται σε κόμικ, περιπέτειες, αναποδιές, ατυχίες, όλα εκείνα τα μικρά και τα μεγάλα που τη σπάνε σε όλους μας καθημερινές και αργίες, καλοκαίρια και χειμώνες, μέρα και νύχτα, μας στενοχωρούν, μας αγχώνουν, μας γεμίζουν ψέματα κι ελπίδες, είναι σε αυτές τις σελίδες. Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να πάψουμε να μουρμουρίζουμε; Μα φυσικά, με το γέλιο και τον σαρκασμό.

Το σκίτσο του κυρίου Τάσου Μαραγκού (Tasmar) είναι παραστατικότατο, εκφραστικότατο και με μια μεγάλη ποικιλία ανθρώπινων φυσιογνωμιών. Η προοπτική στα σκίτσα του, το στήσιμο των καρέ, τα μπαλονάκια, η σκηνοθετική του ματιά συνοδεύει ιδανικά τον σαρκασμό και τις απόψεις του Βασίλη Παπαθεοδώρου και μαζί αποτελούν ένα δίδυμο γέλιου, αστείων και παρωδίας που με βοήθησαν να ξαλαφρώσω και να ξεχαστώ.

«Όλο κάτι μου σπάει» παραδέχεται ο συγγραφέας, οπότε δε μένει στον αναγνώστη παρά να διαβάσει αυτήν τη νέα πρωτότυπη δουλειά δύο σημαντικών ανθρώπων στον χώρο του κόμικ και της λογοτεχνίας, γιατί θα δει τα πάντα με άλλο μάτι, θα οπλιστεί με θάρρος και απενοχοποιημένη αδιαφορία ώστε να βυθιστεί μετά με νέο στομάχι και καλύτερη διάθεση στον δικό του μικρόκοσμο, για το δικό του καλό!

Πάνος Τουρλής