Αν φυσούσε και οι σελίδες που προσγειώνονταν στο μπαλκόνι σας, έγραφαν το μέλλον σας, τι θα κάνατε; Θα τις διαβάζατε για να μάθετε όσα πρόκειται να σας συμβούν ή θα προτιμούσατε το τυχαίο στη ζωή σας;

Ο συγγραφέας Βασίλης Παπαθεοδώρου μας είπε τη δική του άποψη σε συνέντευξή του στο elniplex. Και αμφιταλαντεύτηκε όσο προφανώς θα κάναμε οι περισσότεροι σ΄ένα τέτοιο δίλημμα.

"Αυτό δεν το είχα σκεφτεί ομολογουμένως ποτέ. Δεν ξέρω αν θα τις διάβαζα, θα φοβόμουνα γιατί μετά μάλλον, άμα δε διάβαζα κάτι που μου άρεσε και αν διάβαζα κάτι καλό, θα ζούσα για τη στιγμή που θα το συναντήσω αυτό το καλό, ενδεχομένως χάνοντας όλες τις ενδιάμεσες στιγμές, περιμένοντας αυτό το καλό το οποίο μπορεί και ν’ αργούσε. Αν διάβαζα κάτι κακό, θα είχε πέσει εντελώς η ψυχολογία μου οπότε μάλλον δεν θα τις διάβαζα. Έτσι βάζω όλους τους ήρωες να τις διαβάζουν και δεν θα τις διάβαζα εγώ, φάσκω και αντιφάσκω, παρόλο που θα είχα τεράστια περιέργεια. Ενδεχομένως θα έβαζα κάποιον άλλον να τις διαβάσει για να μου δώσει κίνδυνο, να με προϊδεάσει για κάτι. Δε ξέρω τι θα έκανα…"

Οι Ιπτάμενες Σελίδες έχουν κεντρικό θέμα διαχρονικά επίκαιρο. Το βιβλίο ταλαντεύεται ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, την αλήθεια και το ψέμα, τη γνώση και την άγνοια, το παρόν και το μέλλον.

Οι σκισμένες σελίδες από ένα βιβλίο παρασύρονται από τον άνεμο και μαζί τους κρύβουν τα κρυμμένα μυστικά για την τύχη των ανθρώπων που θα φτάσουν στα χέρια τους. Παιδιά και μεγάλοι διαβάζουν στις ιπτάμενες σελίδες κομμάτια από τη ζωή τους και βλέπουν με ένα τρόπο μαγικό το μέλλον, ξεκάθαρα μπροστά στα μάτια τους. Κάποιοι θα τις αγνοήσουν, άλλοι θα τις πολεμήσουν ενώ κάποιοι άλλοι θ’ αγωνιστούν με τη ζωή τους για την αλήθεια που βρίσκεται σ’ αυτά τα μυστήρια φύλλα χαρτιού που ήρθαν απ’ το πουθενά.

Πραγματικά "Οι ιπτάμενες σελίδες" είναι ένα μυθιστόρημα για μικρούς και μεγάλους και σε παρασύρει σ’ ένα ταξίδι περιπέτειας και αγωνίας. Οι κάτοικοι της Βόρειας και της Νότιας Πανδυσίας ζουν με το φόβο του εχθρού και φυλάνε καλά τα σύνορα της χώρας τους γιατί έτσι έμαθαν να κάνουν. Στη μέση των δύο κρατών δεσπόζει το άγαλμα του εθνικού ήρωα, του Πανδυσέα, και εδώ και χρόνια επικρατεί μια διαμάχη ανάμεσα σε Βόρειους και Νότιους ότι αυτοί είναι οι μόνοι απόγονοι του μεγάλου ιδρυτή της Πανδυσίας. Τόσο στη Βόρεια όσο και στη Νότια Πανδυσία επικρατεί ένα καθεστώς δικτατορίας που στηρίζεται στην αστυνόμευση, τη λογοκρισία, τον απόλυτο έλεγχο της εκπαίδευσης και στην τρομοκρατία.

Η άρχουσα τάξη αποθαρρύνει από τη μελέτη των βιβλίων και νιώθει να απειλείται από τη δύναμη του διαβάσματος. Θέλει με κάθε τρόπο να καταστρέψει τις ιπτάμενες σελίδες και την αποκάλυψη της μεγάλης αλήθειας. Προτιμά ο λαός τους να ζει στο απόλυτο σκοτάδι και φτάνει μάλιστα να κάψει ολόκληρη βιβλιοθήκη. Όμως, το βιβλίο, η ανάγνωση, είναι το μαγικότερο ταξίδι που μπορεί να κάνει κανείς. Και κάποιοι θα το κάνουν… ο κόσμος να χαλάσει. Για να τον φτιάξουν ασφαλώς καλύτερο.

Όμως σε κάθε δικτατορία, υπάρχει και η αντίσταση στο καθεστώς, ο αγώνας για την ελευθερία, που ξεκινά από μια μικρή ομάδα νέων ανθρώπων. Αρχηγός η Μπιάνκα ή αλλιώς Λευκή, ένα κορίτσι που διαβάζει ένα βιβλίο μαγικό και ποτέ δεν έχει καταφέρει να το τελειώσει γιατί πρέπει να το δανείσει σε κάποιον. Το παράξενο είναι ότι το βιβλίο επιστρέφει στα χέρια της αδιάβαστο γιατί οι Πανδύσιοι δεν αγαπούν το διάβασμα. Η μαγεία του βιβλίου βρίσκεται στο ότι κάθε φορά αλλάζει η ιστορία και οι σελίδες του λειτουργούν ως καθρέπτης σε αυτόν που τις διαβάζει. Το βιβλίο αυτό βρίσκεται χωρίς να το διαλέξει στα χέρια ενός αγοριού που αντί να το διαβάσει, το κάνει φύλλο και φτερό στην κυριολεξία. Έτσι οι ιπτάμενες σελίδες θα ταξιδέψουν σε διαφορετικούς ανθρώπους και θα γίνουν αιτία ν’ αλλάξει η ζωή τους για πάντα. Ο άνεμος παρασύρει τις σελίδες του απ’ άκρη σ’ άκρη και ταξιδεύει πέρα από τα σύνορα, άνθρωποι κυνηγούν τις σελίδες του και διόλου τυχαία διαβάζουν καθένας την προσωπική του ιστορία και αγωνιά να μάθει το τέλος.

Η εικονογράφηση του Πέτρου Μπουλούμπαση εξαιρετικά λιτή και ενδιαφέρουσα αποκρυπτογραφεί στοιχεία της ιστορίας και πλαισιώνει το βιβλίο με το δικό της αφαιρετικό τρόπο. Οι τόνοι του μαύρου και του γκρίζου “φωτίζουν” τη σκοτεινή Πανδυσία ενώ κάθε εικόνα μοιάζει με πίνακα μοντέρνας τέχνης και σηματοδοτεί μια νέα αρχή.

Ένα βιβλίο που μιλά στην ψυχή και αφυπνίζει το μυαλό και μας οδηγεί σε κρυμμένα μονοπάτια της γνώσης και της αλήθειας.

Απόστολος Πάππος

Ένα μάτσο σελίδες εγκαταλείπουν ύστερα από μια αλυσίδα γεγονότων ένα βιβλίο και πλημμυρίζουν τον ουρανό της αυταρχικής, μίζερης, κλειστοφοβικής Νότιας Πανδυσίας. Οι σκόρπιες σελίδες θα φτάσουν σε πολλά διαφορετικά χέρια, νέων κυρίως ανθρώπων, βοηθώντας τους με τρόπο μαγικό να πιστέψουν σε μια διαφορετική ζωή, πέρα από κανόνες, υποχρεώσεις, αρρώστιες, φόβους, τεχνητές έχθρες και ανασφάλειες. Μόνο που η απόπειρά τους αυτή ν’ αλλάξουν τη ζωή τους θα συναντήσει τη βίαιη αντίδραση της εξουσίας, που θα επιδιώξει πάση θυσία να αποκρύψει από τους υποψιασμένους κατόχους των ιπτάμενων σελίδων την αλήθεια.

Με τις ιπτάμενες σελίδες του να λειτουργούν αφηγηματικά ως ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, ο Παπαθεοδώρου κινείται αβίαστα από το ατομικό επίπεδο της ζωής κάθε μεμονωμένου χαρακτήρα του στην κοινή, συλλογική προσπάθεια. Ας μην είναι όλοι οι ήρωές του ίδιοι, ας τους χωρίζουν πολλά, ας αποκαλυφθούν στην πορεία παθογένειες, αδυναμίες, εγκλωβισμός σε παγιωμένες συνήθειες κι αντιλήψεις. Εξάλλου η αλήθεια, όπως και η ζωή, δεν κινείται γραμμικά και προβλέψιμα, βρίσκει πολλούς, ακόμα και παράδοξους ή τυχαίους τρόπους για να αποκαλυφθεί. Γι' αυτό κι ευφυώς, νομίζω, ο συγγραφέας δίνει κομβικό ρόλο στην πλοκή του στον πιο παθητικό και κοινωνικά αδιάφορο ήρωα του βιβλίου του – ένα αγόρι βουλιμικό, που απεχθάνεται το διάβασμα, κι όμως, παρά τη θέλησή του, θα λειτουργήσει δύο φορές ως ο καταλύτης στην εξέλιξη της υπόθεσης. Άξιος συμπαραστάτης του, συνειδητός αυτός, ένα γηραιό όργανο της τάξης, που, κουρασμένο από συμβιβασμούς και παραχωρήσεις, αποφασίζει τελικά να κάνει την επανάστασή του.

Παράλληλα με τη δράση των προσώπων, σ’ ένα άλλο επίπεδο, ξεδιπλώνεται σελίδα με τη σελίδα ένα άγρια δυστοπικό σκηνικό –αυτό της Νότιας Πανδυσίας, σε μόνιμη κατάσταση έχθρας με τη Βόρεια–, μιας χώρας σε μικρογραφία, που -κατά τρόπο ειρωνικό- ίσα που φτάνει τα όρια μιας πόλης, με στρατηγούς που φέρουν τον βαθμό του λοχαγού και ηγέτες της εμβέλειας δημάρχου, με εθνικό ήρωα μισιακό με τους άσπονδους Βόρειους γείτονες. Ένα αυταρχικό καθεστώς που χειραγωγεί τα πλήθη με την προώθηση υλιστικών προτύπων, την παντελή έλλειψη πνευματικότητας, την ενίσχυση των κοινωνικών ανισοτήτων, την καλλιέργεια φόβου, τη διαστρέβλωση της ιστορίας και την αντικατάστασή της από μια άλλη, τεχνητή. Τόσο τεχνητή όσο κι η συντηρούμενη έχθρα με τη Βόρεια Πανδυσία, για λόγους που εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τα σχέδια των δύο καθεστώτων.

Η εικονογράφηση του Πέτρου Μπουλούμπαση, σκοτεινά υποβλητική και απέριττα υπαινικτική, δένει εξαιρετικά με αυτό το βιβλίο στο οποίο η αλήθεια –έστω και τσαλαπατημένη, κακοποιημένη, φιμωμένη, κρυμμένη, κατακερματισμένη, προσωρινά ηττημένη– είναι καταδικασμένη να λάμψει, μεταλλάσσοντας τη διχασμένη, θλιβερή, αφιλόξενη Πανδυσία σ’ αυτό που αληθινά της αξίζει να είναι – μια πανδαισία χρωμάτων, συναισθημάτων, εικόνων κι ονείρων.

Ελένη Γεωργοστάθη

Ένα βιβλίο για τη δύναμη του βιβλίου, τη δύναμη της γνώσης και της αλήθειας. Της αλήθειας που δεν γνωρίζει σύνορα. Της αλήθειας που μπορεί να γιατρέψει ή να τρομάξει.

Σελίδες ενός μαγικού βιβλίου, που παρασυρμένες από τον άνεμο της τύχης, θα πέσουν στα χέρια παιδιών και μεγάλων και θα αλλάξουν τις ζωές τους για πάντα. Θα δουν σε αυτές τις ανάγκες, το μέλλον, την ψυχή τους. Σελίδες ενός μαγικού βιβλίου που θα φέρει νέο νόημα στην ύπαρξη εκείνων που τις διαβάζουν και θα συμπληρώσει το παζλ της προσωπικής τους αναζήτησης. Ένα βιβλίο για ό,τι δεν ορίζουμε, αλλά και για ό,τι αφήνουμε να μας ορίσει. Για το τυχαίο που μας γίνεται μοίρα και τη μοίρα που μπορούμε να αλλάξουμε, αρκεί να το θελήσουμε. Για την ευθύνη του καθενός να στέκεται μπροστά στο θαύμα, με μάτια κλειστά ή καρδιά ορθάνοιχτη. Για την αλήθεια που δεν είναι ο καθένας έτοιμος να αποδεχτεί και να την κάνει αλήθεια του. Ιδιαίτερα σε ένα κόσμο που είχε / έχει μάθει να ζει με μια επίπλαστη αίσθηση ευδαιμονίας, τελείως κενής και ανούσιας, οι σελίδες του βιβλίου, θα αποτελέσουν καταλυτική απειλή. Μα, μήπως πάντα η γνώση, δεν απειλεί ένα κόσμο που στηρίζεται στην άγνοια, την υποταγή, την προκατάληψη;

Το βιβλίο του Β. Παπαθεοδώρου, μου θύμισε το ρητό που λέει, ότι "δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, αλλά όπως είμαστε". Για αυτό οι Ιπτάμενες σελίδες έχουν κάτι διαφορετικό να πουν στον καθένα. Γιατί με άλλα μάτια και άλλη καρδιά τις διαβάζει ο καθένας.

Ένα πραγματικά μαγικό βιβλίο για εφήβους, που αποδεικνύει ότι το "διάβασμα είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι, μια μεγάλη περιπέτεια που όλοι πρέπει να ζήσουμε".

Αγγελική Ευσταθίου

Ο πολυβραβευμένος και πολλά υποσχόμενος συγγραφέας μάς χαρίζει ένα μυθιστόρημα γοητευτικό. Οι σκισμένες σελίδες ενός βιβλίου που τις παρασύρει ο άνεμος φτάνουν με τρόπο μαγικό σε παιδιά και μεγάλους και καταφέρνουν να τους αποκαλύψουν τη ζωή που θα τους έβγαζε από τη μιζέρια και θα τους οδηγούσε σε μια νέα πραγματικότητα. Δεν ήταν όμως όλοι έτοιμοι να δεχτούν την αλήθεια, γι’ αυτό πολλοί την αρνήθηκαν και άλλοι τόσοι την πολέμησαν. Κι όμως, αρκούσε να διαβάσουν τις σελίδες που τους έφερνε ο αγέρας, να αφεθούν στη γοητεία τους, για να νιώσουν ξανά θαλπωρή και οικειότητα, να μπορούν να χαμογελούν και να κάνουν φίλους χωρίς να φοβούνται. Πρωτότυπο μυθιστόρημα, με δράση και αγωνία. Εξίσου σημαντικό είναι το ότι ο συγγραφέας καταφέρνει να μας πείσει πως το διάβασμα μπορεί να γίνει ένα συναρπαστικό ταξίδι που όλοι πρέπει να ζήσουμε.

Λίτσα Ψαραύτη

Λατρεύω τον Βασίλη Παπαθεοδώρου. Είναι από τις κορυφές στο χώρο του εφηβικού αναγνώσματος. Με χαρά περιήλθαν στα χέρια μου σχεδόν τα άπαντά του κι έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα. Ακόμη θεωρώ αξεπέραστα τα Στη διαπασών και Χνότα στο τζάμι. Πέραν αυτών υπάρχουν κι άλλα για μικρότερους αναγνώστες. Το συγκεκριμένο είναι για παιδιά 10 ετών και πάνω και είναι ένα μαγικό ταξίδι σε σκισμένες σελίδες, στις σελίδες ενός βιβλίου που έσκισε ένα παιδί που βαριόταν το διάβασμα. Ένα παιδί χοντρό, δυσκίνητο, που τρώει πολύ και του αρέσει να παίζει ηλεκτρονικά. Και το βιβλίο αφορούσε ένα παιδί χοντρό, δυσκίνητο, που τρώει πολύ και του αρέσει να παίζει ηλεκτρονικά. Κι οι σελίδες, παρασυρμένες από τον αέρα, ταξίδεψαν και στη βόρεια και στη νότια Πανδυσία, μοιράζοντας τον τρόμο στις αρχές, την ελπίδα και τη χαρά στα παιδιά (αχ αυτά τα παιδιά) και την αγωνία και την περιέργεια στους γονείς. Ένα παιδί, κρυφά από τους γονείς του, πιάνει φιλίες με ένα άστεγο παιδί και μοιράζονται τις ιπτάμενες σελίδες. Ένα άρρωστο κορίτσι στο νοσοκομείο, δίπλα στην ετοιμοθάνατη γιαγιά του, βρίσκει την ελπίδα και τη δύναμη να αντιμετωπίσει τη δυστυχία της διαβάζοντας τις ιπτάμενες σελίδες. Οι φαντάροι στα ακριτικά σύνορα των δύο χωρών ανακαλύπτουν ότι τους ενώνουν πολύ περισσότερα από όσα τους χωρίζουν και κρυφά παρατούν τις σκοπιές τους για να περάσουν όμορφες στιγμές με τους φαντάρους της \"απέναντι πλευράς\".

Στις ιπτάμενες σελίδες βρίσκει ο καθένας αυτό που του λείπει, θάρρος, ελπίδα, αισιοδοξία κλπ. Κι η αστυνομία, η Εκκλησία, ο στρατός, να αγωνίζονται να μην ξαναρχίσει ο λαός το διάβασμα γιατί θα αποκτήσει δύναμη και γνώση και θα αμφισβητήσει την αδικαιολόγητη ισχύ που έχουν οι αρχές εξουσίας.

Ένα πάρα πολύ ωραίο αλληγορικό παραμύθι (ο ορισμός το αδικεί το κείμενο, θα προτιμούσα παραβολή) για τα καλά του διαβάσματος και τα οφέλη που αποκομίζει κανείς, ειδικά όταν το κείμενο απευθύνεται σε εφήβους, οι οποίοι στην εποχή μας έχουν να αντιμετωπίσουν ένα σωρό προβλήματα κι ίσως το διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων δεν είναι και η πρώτη τους επιλογή. Και πάλι, αποφεύγοντας τον διδακτισμό και την κατήχηση, ο συγγραφέας μας δείχνει με όμορφο και γοητευτικό τρόπο τι θα κερδίσει κανείς απλώς διαβάζοντας: δύναμη, γνώση, αυτογνωσία, βελτίωση κλπ. Από τα πολύ καλά βιβλιοφιλικά αναγνώσματα.

«...όλα ήταν ένα ψέμα. Ούτε και υπήρχαν δυο χώρες εχθρικές μεταξύ τους. Όλοι οι άνθρωποι μοιράζονταν το ίδιο αίμα, ήταν αδέλφια. Και το κράτος, άσχετα αν κάποιοι ήθελαν να το χωρίσουν και να στρέψουν τους πολίτες τον έναν εναντίον του άλλου, ήταν τελικά ένα...» (σελ. 152).

Πάνος Τουρλής

Παιδικά και νεανικά - Οι ήρωες των μικρών

Με όχημα το γκροτέσκο και το χιούμορ

Τα νεανικά και παιδικά του μυθιστορήματα διδάσκονται στα πανεπιστήμια σε μετεκπαιδευόμενους δασκάλους. Έχει τιμηθεί με βραβεία (Κρατικό Βραβείο και βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω» για τις χρονιές 2008, 2010). Είναι ένας δυναμικός συγγραφέας στο δύσκολο πεδίο των εφηβικών βιβλίων. Ο Παπαθεοδώρου δεν αρκείται σε αυτά που ξέρει καλά, αλλά δοκιμάζεται και στις μικρότερες ηλικίες. Με όχημα το γκροτέσκο και το χιούμορ, ασκεί κοινωνική κριτική, όπως στις «Ιπτάμενες σελίδες», το οποίο έχει ως θέμα τη δύναμη των βιβλίων και τον φόβο των κρατούντων γι' αυτά. Σ' αυτό το πλούσιο σε νοήματα μυθιστόρημα ο συγγραφέας εμπλέκει ένα πλήθος από κοινωνικά θέματα και μιλάει στους αναγνώστες για τον ολοκληρωτισμό, την παιδική εργασία, τη σεξουαλική παρενόχληση, την κοινωνική υποκρισία, τον δογματισμό, αλλά και για τη μοναξιά, την εκμετάλλευση, τους κινδύνους που κρύβονται στα δήθεν αθώα ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Μαρίζα Ντεκάστρο

Αν και έχει γράψει και σπουδαία βιβλία για παιδιά, ο Βασίλης Παπαθεοδώρου είναι στο μυαλό μου ο σπουδαιότερος εν ζωή συγγραφέας εφηβικών βιβλίων. (Και απ’ ό,τι βλέπω στις βραβεύσεις, δεν είμαι ο μόνος που το πιστεύει.)

Με τις Ιπτάμενες Σελίδες όμως επιστρέφει στην παιδική λογοτεχνία μ’ ένα βιβλίο όμως που διαβάζεται το ίδιο ευχάριστα κι απ’ τους μεγαλύτερους. Η ιστορία ξεκινά όταν ένα κοριτσάκι πουλάει/χαρίζει ένα βιβλίο σ’ ένα πανηγύρι σ’ ένα αντικοινωνικό αγόρι (που μισεί το διάβασμα). Με το που αρχίζει αυτό να το διαβάζει διαπιστώνει πως το βιβλίο μιλά για αυτό το ίδιο – είναι σαν κάμερα που βλέπει τη ζωή του, που μαντεύει τα συναισθήματά του και τα γράφει αστραπιαία στο χαρτί. Ενοχλημένο το αγόρι πηγαίνει στο παράθυρο και σκίζει τις σελίδες του βιβλίου και τις πετά έξω απ’ το σπίτι. Αυτές στροβιλίζονται στον άνεμο και η κάθε μία ταξιδεύει μακριά, σε διαφορετικά μέρη. Κι όποιος πιάσει μία απ’ αυτές τις σελίδες και την διαβάσει, έκπληκτος θα διαβάσει για τον εαυτό του και τη ζωή του, μιας και οι μαγικές σελίδες προσαρμόζονται ανάλογα με τον αναγνώστη. Είναι μια υπέροχη ιδέα, εξαιρετικά εκτελεσμένη. Ο Παπαθεοδώρου έχει φτιάξει ένα σωρό διακριτούς χαρακτήρες –ενδεικτικούς όμως των τύπων ανθρώπων της πραγματικής ζωής- τον καθένα με τις ευαισθησίες του, με τις παραξενιές του, με τις εμψυχωτικές αρετές τους. Η ζωή τους αλλάζει όταν την βλέπουν απέξω, όταν την αντικρίζουν γραμμένη σε μια κόλλα χαρτί. Σαν τρίτοι τη διαβάζουν και ξυπνούν: βλέπουν τα λάθη τους και τα δυνατά τους σημεία κι αποφασίζουν, επιτέλους, να δράσουν.

Μια αλληγορία για το πώς τα βιβλία μπορούν να καθρεφτίσουν τις ανησυχίες μας και να μας αλλάξουν με τρόπο βαθύ και ουσιαστικό; Μπορεί. Στην πορεία όμως τα βιβλία μπορούν και να μας ψυχαγωγήσουν – όπως οι φανταστικές Ιπτάμενες Σελίδες.

Άρης Δημοκίδης

Στη Βόρεια και τη Νότια Πανδυσία οι άνθρωποι ζούνε με το φόβο του εχθρού και την αγωνία της εδαφικής ακεραιότητας. Όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα, η πολιτιστική κληρονομιά γίνεται αντικείμενο έριδος. Το άγαλμα του εθνικού ήρωα, του Πανδυσέα, δεσπόζει στη μέση των δυο κρατών. Τόσο οι Βόρειοι όσο και οι Νότιοι πιστεύουν ότι αυτοί είναι οι μόνοι απευθείας απόγονοι του μεγάλου ιδρυτή της Πανδυσίας. Το καθεστώς και στις δυο Πανδυσίες είναι ολοκληρωτικό. Αστυνομοκρατία, απολυταρχία, στρατοκρατία, λογοκρισία, απόλυτος έλεγχος της εκπαίδευσης προορισμένης να αναπαράγει ιστορικά ψεύδη, κάλπικο πατριωτισμό και, κυρίως, τη διαιώνιση του υφιστάμενου καθεστώτος. Η κατάσταση, όπως περιγράφεται σε αυτόν τον φανταστικό χωροχρόνο, ανακαλεί μνήμες της εθνικής αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας. Από τη δική μας δικτατορία έως τη διαίρεση του δυτικού κόσμου μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Συνθήκη της Γιάλτας. Από το Σκοπιανό έως τον πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας και την καχυποψία ανάμεσα στο Χριστιανικό κόσμο και τον Ισλαμικό. Ο ανδριάντας του Πανδυσέα, που αναπαριστά τον ήρωα έφιππο να δείχνει το δρόμο με προτεταμένο το ένα του χέρι, ανακαλεί όχι μόνο τον Κολοκοτρώνη στην πλατεία Κλαυθμώνος αλλά και... τον Θεό. Οι πιστοί κάθε θρησκείας πιστεύουν ότι είναι εκείνοι οι εκλεκτοί Του. Εκείνοι μόνον κατέχουν την Αλήθεια Του. Τελικά μόνο ο δικός τους Θεός είναι ο αληθινός.

Η συνθήκη που δημιουργεί ο συγγραφέας με τη Βόρεια και Νότια Πανδυσία και τον εθνοπατέρα στη μέση είναι αρχετυπική. Γι’ αυτό έχει άπειρες προεκτάσεις. Ακόμη και η διένεξη δυο παιδιών στην παρέα ή στην τάξη για το αρχηγιλίκι ανάγεται σε αυτό το πρότυπο. Αν παρατηρήσει κανείς τη στρωματογραφία μιας τάξης μπορεί να ανιχνεύσει σφαίρες επιρροής και χώρους εξουσίας. Το «εγώ ήρθα πρώτος», «εγώ το είδα πρώτος» είναι οικείες φράσεις στο στόμα των παιδιών. Κατοχυρώνω την πατρότητα και την ιδιοκτησία ενός χώρου, είμαι «αυτόχθων», αυτό λένε αυτές οι φράσεις. Το σκηνικό πολέμου έχει στηθεί.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, να μην ανέχονται ο ένας τον άλλον; Ο νόμος της επιβίωσης και του ανταγωνισμού, βέβαια. Ισχύει σε όλο το ζωικό και φυτικό βασίλειο. Και τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν από τα άλλα είδη; Η ικανότητά τους να χαλιναγωγούν τα βασικά τους ένστικτα. Μέσω του πολιτισμού. Γι’ αυτό πολύ έξυπνα ο συγγραφέας τοποθετεί το βιβλίο στο επίκεντρο της λύσης του προβλήματος. Στις Πανδυσίες οι άνθρωποι δεν διαβάζουν. Συνειδητά το καθεστώς αποθαρρύνει το διάβασμα, φτάνει μάλιστα να κάψει τη βιβλιοθήκη. Αλλά να που ένα κορίτσι που διαβάζει κι ένα βιβλίο αλλιώτικο από τ’ άλλα θα γίνουν καταλύτες στην αντιστροφή αυτής της κατάστασης. Το βιβλίο που διαβάζει το κορίτσι έχει την ιδιότητα να αφηγείται την ιστορία του εκάστοτε αναγνώστη και να αποκρυπτογραφεί τα συναισθήματά του. Το βιβλίο αυτό φτάνει στα χέρια ενός αγοριού που το κάνει φύλλο και φτερό. Οι Πανδυσίες γεμίζουν ιπτάμενες σελίδες-καθρέφτες όσων ανθρώπων έχουν μια στοιχειώδη ευαισθησία.

Κι αυτό είναι η αρχή και η λύση της περιπέτειας. Οι ιπτάμενες σελίδες θα κάνουν το καθεστώς να δείξει το πιο σκληρό του πρόσωπο αλλά και τα παιδιά των Πανδυσιών να αφυπνιστούν από το λήθαργό τους.

Ελένη Σβορώνου

Ένα ποιητικό, νεανικό και απίστευτα γοητευτικό βιβλίο για τη... μαγεία και την απόλαυση του διαβάσματος. Ένα αλληγορικό παραμύθι για την αξία της γνώσης και της ενημέρωσης, που φέρνουν τη σκέψη, την αμφισβήτηση και την αμφιβολία, μέσα από τις οποίες ξεπηδούν η δημιουργία, η έμπνευση, η αλήθεια. Οι κάτοικοι της Πανδυσίας είναι χωρισμένοι στα δύο, αγνοώντας πόσο θα αλλάξουν τη μοίρα τους κάποιες... «Ιπτάμενες Σελίδες» ενός βιβλίου που μ' ένα μαγικό, παράδοξο τρόπο εισβάλλουν παντού. Τρυπώνουν μέσα από πόρτες και παράθυρα και έχουν τέτοια δύναμη, που... όποιος τις πιάσει, όποιος ασχοληθεί και τις διαβάσει, αλλάζει όλη του η ζωή. Σελίδες μιας απαγορευμένης γνώσης, που τόσο ο δήμαρχος όσο και ο επίσκοπος της πόλης δεν θέλουν με τίποτα να διαβαστούν και κάνουν τα πάντα για να το αποτρέψουν. Στρατιές ολόκληρες καλούνται να υπερασπιστούν την «ασφάλεια» της πόλης και των κατοίκων από την... εισβολή των επικίνδυνων σελίδων, που... καίγονται στην πυρά.

Γιόλα Αργυροπούλου

Σελίδες στον άνεμο

Ένα βιβλιο-βιβλίο για εφήβους είναι το "Ιπτάμενες σελίδες" του Βασίλη Παπαθεοδώρου (Καστανιώτης, 2011). Το διάβασα μία από τις πολύ ζεστές μέρες του καλοκαιριού, όταν η κάθε κίνηση ήταν τόσο αργόσυρτη όσο και το βήμα του σαλιγκαριού.

Ο Ότο παίρνει δώρο από τους γονείς του ένα βιβλίο. Νευριασμένος που δεν του δώρισαν κάποιο από τα λατρεμένα του ηλεκτρονικά παιχνίδια και προκειμένου να απαλλαγεί από την υποχρέωση να το διαβάσει το σκίζει με μανία και το πετά έξω από το παράθυρο του δωματίου του. Το βιβλίο γίνεται σελίδες στον άνεμο που καταλήγουν σε παιδιά και μεγάλους. Στην Μπιάνκα ή Λευκή, που εργάζεται στον πάγκο του μικροπωλητή θείου της ο οποίος την εκμεταλλεύεται και την κακοποιεί. Στον Έρνστ, τον υποδειγματικό μαθητή. Στον Άμος, το παιδί των φαναριών που το αφεντικό του τού παίρνει όλα τα χρήματα που βγάζει κάθε μέρα. Στην Ρόζα που βρίσκεται εδώ και μήνες στο νοσοκομείο δίχως η κατάστασή της να καλυτερεύει. Στον αυταρχικό λοχαγό του Σώματος. Στον Σεμπάστιαν και στον Βλαντ, φρουρούς στα σύνορα μεταξύ της Βόρειας και της Νότιας Πανδυσίας.

Είναι η πρώτη φορά που ο συγγραφέας εισάγει στις ιστορίες του το μεταφυσικό στοιχείο σε τέτοια έκταση, πράγμα που συμβάλλει κατά πολύ στην αγωνία για την έκβαση της ιστορίας - κατά ένα μαγικό τρόπο "...το κάθε φύλλο έφτανε στον κάθε αναγνώστη, στον κατάλληλο αναγνώστη, και θα του έδινε χαρά κι ελπίδα, παρέα και υγεία, νιάτα κι όνειρα. Αρκεί ο κάθε αναγνώστης να είχε ανοιχτά τα μάτια του, το μυαλό και την καρδιά του για να δεχτεί αυτά που θα του έδινε το βιβλίο." Καθώς τα παιδιά έχουν μάτια, μυαλό και καρδιά ανοιχτά, θα αφεθούν στις σκόρπιες αυτές σελίδες και θα ανακαλύψουν την αλήθεια πράττοντας αναλόγως: δημιουργούν μια πολύχρωμη κι ανθρώπινη πραγματικότητα, πιο ζωντανή από την μίζερη καθημερινότητα της φανταστικής Πανδυσίας, Βόρειας και Νότιας, όπου επικρατεί στρατιωτικό καθεστώς και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι ψυχρές.

Μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη μαγεία για μια τέτοια αλλαγή και φυσικά μπορεί να συμβεί κι εκτός των σελίδων ενός εφηβικού μυθιστορήματος. Χρόνια πριν, κάθε φορά που βρισκόμουν σε μια δύσκολη κατάσταση κατέφευγα στα βιβλία. Λόγω έλλειψης της σχετικής συγκέντρωσης, όμως, κατέληγα στον εξής συνοπτικό τρόπο ανάγνωσης - έπιανα όποιο βρίσκονταν πιο κοντά μου, το άνοιγα σε μια τυχαία σελίδα κι έκανα αυτό που έλεγε. Η κουζίνα ήταν το μέρος που βρισκόμουν τις περισσότερες ώρες της ημέρας κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μαγειρεύω "εντρυφώντας" στο έργο του Μ. Β. Μονταλμπάν ή απαγγέλλοντας Απολλιναίρ προσπαθώντας να κρατήσω τους χρόνους και την σωστή υφή ενός "πειραγμένου" ριζότο. Ασχέτως του αποτελέσματος του γεύματος, η διάθεσή μου άλλαζε αισθητά χάρη στις σελίδες των βιβλίων, έστω και μ' αυτόν τον ανόητο, παιδαριώδη τρόπο.

Το "το μεγάλο ταξίδι της κινέζικης πάπιας" παραμένει το αγαπημένο μου από τα προηγούμενα εννέα μυθιστορήματα του συγγραφέα, ωστόσο, και τούτο είναι ένα βιβλίο με γρήγορο ρυθμό που προκαλεί την περιέργεια και δίνει τροφή στην αναγνωστική όρεξη. Πιο σημαντικό όμως είναι το γεγονός πως ο Βασίλης Παπαθεοδώρου προτρέψει με επιδέξιο τρόπο τους έφηβους αναγνώστες να καταπολεμήσουν τον φόβο και τον ρατσισμό και να επιδιώξουν την ισότητα, την αλήθεια και την αλληλεγγύη - οι νεαροί αναγνώστες θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα το "περιτύλιγμα" της περιπέτειας και της ανατροπής.

UpDate: Παρέλειψα να σημειώσω πως το βιβλίο έχει αποσπάσει τον Έπαινο του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου.

Σημειώσεις: Η εικόνα είναι από την εικονογράφηση του (εξαιρετικού) Πέτρου Μπουλούμπαση η οποία ήταν στο πνεύμα της ζοφερής πραγματικότητας της Βόρειας και Νότιας Πανδυσίας, αν και θα την προτιμούσα με κάτι περισσότερο από το πολύ σκούρο ασπρόμαυρο που κυριαρχεί.

Χρυσούλα Γούναρη

Υποφέρουν τα βιβλία στους πολέμους και στα ολοκληρωτικά καθεστώτα! Η Jeanette Winter, στο εικονογραφημένο Η βιβλιοθηκάριος της Βασόρας (μετ. Γιάννης Παπαδόπουλος, εκδ. Παπαδόπουλος), αφηγείται πώς η βιβλιοθηκάριος της πολιορκημένης πόλης του Ιράκ σώζει με κίνδυνο της ζωής της τα βιβλία που κρύβουν τη σοφία του κόσμου. Η κλέφτρα των βιβλίων (μετ. Κώστια Κοντολέων, εκδ. Ψυχογιός) του Μάρκους Ζούσακ, αναφέρεται στο συγκλονιστικό γεγονός της καύσης χιλιάδων βιβλίων στις πλατείες των γερμανικών πόλεων το 1933.

Τα ίδια συμβαίνουν και στις φανταστικές χώρες, στο μυθιστόρημα του Βασίλη Παπαθεοδώρου. Ο βραβευμένος συγγραφέας αφήνει για λίγο το εφηβικό του κοινό για να ασχοληθεί με τα μικρότερα παιδιά και να θίξει το θέμα της δύναμης των βιβλίων και της ελευθερίας της σκέψης.

Στη Νότια και στη Βόρεια Πανδυσία, χώρες αδελφές και ταυτόχρονα εχθρικές, η ζωή των πολιτών ορίζεται από την τυφλή υπακοή στα προστάγματα του κράτους και τη λατρεία προς τον κοινό ιδρυτή τους. Τα πράγματα αλλάζουν όταν εμφανίζονται μυστηριωδώς σελίδες βιβλίων να πετούν στον ουρανό και στις οποίες ο καθένας διαβάζει, εν είδει εσωτερικού μονολόγου, σκέψεις και κομμάτια από τη ζωή του. «Αν αρχίσουν να διαβάζουν βιβλία, τότε θα αρχίσουν να τους μπαίνουν διάφορες ιδέες στο μυαλό. Οι σωστές ιδέες για την πίστη μας και την ιστορία μας μαθαίνονται στα σχολεία μας, πουθενά αλλού. Οτιδήποτε άλλο είναι επικίνδυνο», λέει ο δήμαρχος. Τα αμαρτωλά βιβλία καίγονται στους δρόμους, η βιβλιοθήκη πυρπολείται... όμως οι ιπτάμενες σελίδες αντί να εξαφανιστούν, πολλαπλασιάζονται.

Όλα ξεκίνησαν από την απέχθεια ενός παιδιού για το διάβασμα, μια απέχθεια που την καλλιεργούσαν συστηματικά οι αρχές των δύο χωρών. Ο Ότο, και η κοινωνία μαζί του, εκδικούνται τα βιβλία σκίζοντάς τα. ΄Έτσι απαντούν στην απαίτηση των γονιών/ενσυνείδητων πολιτών να διαβάσουν για να ξεστραβωθούν. Όμως είναι ακριβώς η κοινωνία που απαγορεύει τα βιβλία!

Στο ένα άκρο της κοινωνίας του μυθιστορήματος έχουμε παιδιά όπως η Μπιάνκα, ο Έρνεστ, η Ρόζα και ενήλικες, οι στρατιώτες και ο αστυνομικός Μαξ, άτομα με βαθύτερες και ανομολόγητες αμφιβολίες σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στις χώρες της τυπολατρίας και της επιβεβλημένης άγνοιας και τα οποία αντιλαμβάνονται ότι τα βιβλία κρύβουν μέσα τους αλήθειες που μπορούν να καλυτερέψουν το μέλλον των ανθρώπων. Από την άλλη, οι πολέμιοι των βιβλίων, οι φορείς της εξουσίας, δηλαδή η πολιτική ηγεσία, ο στρατός, η αστυνομία, η Εκκλησία.

Οι σελίδες των βιβλίων, σκισμένες ή όχι, είναι παντοδύναμες. «Αρκεί ο κάθε αναγνώστης να έχει ανοικτά τα μάτια του, το μυαλό του και την καρδιά του για να δεχτεί αυτά που θα του έδινε το βιβλίο. Να ανακαλύψει την αλήθεια και να πράξει αναλόγως...» γράφει κάποια σελίδα. Γύρω από τις παραπάνω ιδέες κινούνται χαρακτήρες, θετικοί και αρνητικοί, οι οποίοι ανάλογα με τη θέση που κατέχουν στη μικροκοινωνία του μυθιστορήματος θέτουν στην κρίση του αναγνώστη επιμέρους ζητήματα. Μ’ αυτόν τον τρόπο βρίσκει ο συγγραφέας την ευκαιρία να σχολιάσει απόψεις που θεωρεί σωστές, αλλά και τα κακώς κείμενα. Πρώτα αναφέρεται στα παιδιά και τα προβλήματά τους –η Μπιάνκα είναι θύμα εκμετάλλευσης και κακοποίησης από το θείο της, ο Άμος είναι άστεγο παιδί των φαναριών, ο Ότο είναι κλεισμένος στο μικρόκοσμο του Διαδικτύου και των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, ο Έρνεστ υποφέρει από μοναξιά, η Ρόζα κινδυνεύει από την αρρώστια της. Έπειτα, ασχολείται με τους μεγάλους και τις αρχές που προκρίνουν.

Χρησιμοποιεί το γκροτέσκο, την καρικατούρα, για να διακωμωδήσει τον κόσμο των ενηλίκων –βρωμιές στην αστυνομία, λάδωμα κρατικών υπαλλήλων, κοινωνική υποκρισία, δογματισμός της Εκκλησίας, ακαμψία του στρατού. Είναι κάτι που ο Παπαθεοδώρου συνηθίζει στα παιδικά βιβλία του, θέλοντας η κριτική που ασκεί στην κοινωνία να είναι εντελώς σαφής, κάτι ωστόσο αρκετά κοινότυπο στην παιδική λογοτεχνία. Ίσως λοιπόν να αστοχεί σ’ αυτό το σημείο. Εκεί που κερδίζει το στοίχημα είναι ότι το βιβλίο του μπορεί να διαβαστεί από παιδιά διαφορετικών ηλικιών: σαν μαγική ιστορία από τα μικρότερα και σαν βιβλίο κοινωνικής κριτικής από τα μεγαλύτερα.

Μαρίζα Ντεκάστρο

Ο ουρανός της Νότιας και της Βόρειας Πανδαισίας είναι πάντα γκρι. Οι κάτοικοι της μιας χώρας ρίχνουν όλες τις ευθύνες για την κατάντια τους στους κατοίκους της γειτονικής, και η καθημερινότητα συνεχίζεται με το άγαλμα του Μέγα Πανδυσέα, του κοινού μεγάλου ελευθερωτή, να δέχεται εκατέρωθεν τιμές. Να όμως που οι ιπτάμενες σελίδες που παρασέρνονται από τον άνεμο και κολλούν πάνω στα κτήρια μπορούν να αποκαλύψουν σε κάποιους από τους κατοίκους την αλήθεια. Άλλοι θα τις πολεμήσουν, άλλοι θα λυτρωθούν και ο ήλιος θα λάμψει πάλι. Για παιδιά από 10 μέχρι 100 ετών.

Βαγγέλης Μπέκας

Οι κάτοικοι της Βόρειας και της Νότιας Πανδυσίας πριν από πολλά, πολλά χρόνια ζούσαν ειρηνικά και μονιασμένα στο κράτος τους που ήταν ένα και ενιαίο. Τώρα πια όμως αυτά που τους χωρίζουν είναι αμέτρητα και αυτά που τους ενώνουν ελάχιστα. Ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν!

Συνεχίζουν λοιπόν τις ζωές τους κάτω από τα μαύρα σύννεφα της διχόνοιας, της εχθρότητας και της αποξένωσης κατηγορώντας...

...

τους γείτονές τους για όλα τα άσχημα και τα κακά που τους είχαν βρει ή που θα τους έβρισκαν.

...

Όπως ήταν φυσικό και τα παιδιά της Βόρειας και της Νότιας Πανδυσίας γαλουχούνται από νωρίς να ζουν στο ψέμα έχοντας μια ψεύτικη ευμάρεια και πρόοδο στηριγμένη στον καταναλωτισμό και μόνο. Η βιβλιοθήκη της πόλης αχρησιμοποίητη από κτήσεως κόσμου, χωρίς κοινωνικές σχέσεις οι άνθρωποι, χωρίς φίλους τα παιδιά. Ο στρατός κατέχει κυρίαρχο ρόλο στα πράγματα των δύο χωρών, με τους στρατιώτες και τους βαθμοφόρους να ελέγχουν τα πάντα. Και είναι όλοι τους σαν κι αυτόν...

...

Ο λοχαγός είχε το βλέμμα του καρφωμένο μπροστά, κοιτούσε αλλά δεν έβλεπε, συμμετείχε αλλά δεν ένιωθε.

...

Έτσι, με αυτό τον γκρίζο τρόπο, η ζωή συνεχίζεται στην Βόρεια και Νότια Πανδυσία μέχρι που μια μέρα οι σελίδες ενός μαγικού βιβλίου παρασύρονται από τον άνεμο και βρίσκουν μόνες τους τούς αποδέκτες τους. Ο άνεμος δεν ξέρει από σύνορα. Έτσι οι ιπτάμενες σελίδες μοιράζονται τόσο στη Νότια όσο και στη Βόρεια Πανδυσία. Μα που στο καλό βρέθηκαν αυτές οι σελίδες; Και τι γράφουν τέλος πάντων;

Να λοιπόν μια όμορφη ιστορία, η ιστορία του βιβλίου μας. Ένας κακομαθημένος νεαρός παίρνει σαν δώρο από τους γονείς του ένα βιβλίο. Ακούς εκεί να του κάνουν δώρο ένα βιβλίο και όχι ηλεκτρονικά παιχνίδια! Με μανία ξεσκίζει μια, μια τις σελίδες του και τις πετά έξω από το παράθυρο. Και τώρα ήρθε η σειρά του ανέμου να κάνει τη δουλειά του. «Μοιράζει» τις σελίδες σε κατοίκους των δύο χωρών. Εκείνοι διαβάζουν την σελίδα που έριξε μπροστά τους ο άνεμος και άλλοι βλέπουν το καθρέφτισμα της ζωής τους, άλλοι, ενώ το βλέπουν δεν το αναγνωρίζουν κι ας τα λέει τόσο αναλυτικά το χαρτί!

Η Μπιάνκα, ή Λευκή με πιο κοντινό της συγγενή τον «θείο» της Τζουζέπε, που την εκμεταλλεύεται, την κακοποιεί και την κακομεταχειρίζεται, είναι ένα παιδί δίχως σπίτι που εργάζεται σκληρά και διαβάζει όσο πιο πολύ μπορεί τις λιγοστές ελεύθερες ώρες της...

Ο Έρνστ ο καλός μαθητής, ο προγραμματισμένος να κάνει το σωστό, αυτός που μετά μανίας αποφεύγει να κάνει απαγορευμένες σκέψεις -γιατί ναι, στην Ν. και Β. Πανδυσία υπήρχαν πολλές σκέψεις που ήταν απαγορευμένες, αυτός που η ζωή του ήταν γεμάτη από «δεν πρέπει»...

Ο Άμος, το παιδί των φαναριών που δεν έχει σπίτι και κρεβάτι να ξαπλώνει τα βράδια, παρά μόνο ένα κακό αφεντικό που ελέγχει, και φυσικά παίρνει, πόσα χρήματα έβγαλε κάθε μέρα...

Η Ρόζα που εδώ και μήνες είναι στο νοσοκομείο έχοντας μια πολύ σοβαρή ασθένεια και η υγεία της μέρα με τη μέρα χειροτερεύει...

Είναι κάποια από τα παιδιά που διαβάζουν τις «ιπτάμενες σελίδες». Κάθε ένα από αυτά αναζητά κάτι, αυτό που του λείπει. Άραγε οι «ιπτάμενες σελίδες» θα τα βοηθήσουν να το βρουν;

...

Κάποια πράγματα είναι πολύ περίεργα τελικά. Μερικές φορές αρκεί ένα απλό φύσημα του αέρα και δυο τρεις γραμμές σ’ ένα χαρτί, για να αλλάξει εντελώς η ζωή κάποιου ή να αποκτήσει περισσότερο νόημα. Γιατί τελικά στα πολύ απλά πράγματα κρύβεται το νόημα της ζωής. Άλλοτε πάλι είναι αδύνατον να μεταβληθεί το παραμικρό, όσο και να φυσήξει ο άνεμος, όσες γραμμές, σελίδες ή βιβλία και να γραφούν. Άλλα γι’ αυτό δε φταίει ο αέρας, δε φταίνε τα βιβλία. Υπεύθυνος είναι ο καθένας ξεχωριστά...

...

Οι ιπτάμενες σελίδες -του Βασίλη Παπαθεοδώρου που κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Καστανιώτης τον Μάιο του 2011 με την εκφραστική εικονογράφηση του Πέτρου Μπουλούμπαση- σε βάζουν από τις πρώτες κιόλας λέξεις στην υπόθεση. Με το που ανοίγεις το βιβλίο αρχίζεις να το ζεις. Είναι ένα βιβλίο με μεγάλες αλήθειες γραμμένο από έναν συγγραφέα που μιλάει κατευθείαν στις εφηβικές ψυχές. Είναι περιπέτεια, γεμάτο με αγωνία, ανατροπές, όμορφα διδάγματα, καταστάσεις που σε προβληματίζουν. Έχει για ήρωες καθημερινά παιδιά με ανθρώπινες αντιδράσεις που ζουν μέσα στην εχθρότητα και στην αποξένωση. Η ιδέα και το θέμα είναι απίστευτα πρωτότυπα και με φαντασία, όπως όλα άλλωστε τα βιβλία του ταλαντούχου και καταξιωμένου συγγραφέα. Οι ιπτάμενες σελίδες θα γίνονταν μια υπέροχη ταινία στον κινηματογράφο! Ανεξάρτητα πάντως από το αν αξιωθούμε να το απολαύσουμε στην μεγάλη οθόνη, το νέο αυτό δημιούργημα του Βασίλη Παπαθεοδώρου, είναι ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα που κάνει το μυαλό του αναγνώστη να παίρνει στροφές και να σκέφτεται σε βάθος, ενώ ταυτόχρονα σε ψυχαγωγεί και σε κάνει να αγαπάς -ακόμη περισσότερο- τα βιβλία.

Αυτά συνέβαιναν στην Βόρεια και Νότια Πανδυσία μέχρι που...

...

Κάθε παιδί της πόλης που είχε την τύχη να βρει και να διαβάσει μια σελίδα, αναγνώριζε μέσα σ’ αυτή τον εαυτό του. Σιγά, σιγά ο κόσμος άρχισε να ξεθαρρεύει και στο τέλος όλοι έψαχναν με αγωνία να βρουν μια μαγική σελίδα. Οι Αρχές είχαν θορυβηθεί αρκετά. Επί δεκαετίες προσπαθούσαν να περάσουν στον κόσμο την άποψη ότι ένα βιβλίο είναι κακό, ότι κανείς δεν κερδίζει τίποτα διαβάζοντας, ότι είναι χάσιμο χρόνου. Και το είχαν καταφέρει. Και να τώρα που ένα τυχαίο γεγονός, ένα απλό φύσημα του αέρα τους τίναζε όλη τη στρατηγική στον αέρα.

...

...και στα δικά μας... Εύχομαι!

Ολυμπία Κατσένη