Ο Ένι θα δούλευε στις τρεις το μεσημέρι και ήρθε στη συνάντηση. Ο Αχιλλέας και ο Ζντράβκο δίνουν πανελλήνιες και ήρθαν στη συνάντηση. Η Θαρρενή, ο Ρούσης και ο Γιάννης αρχίζουν τις εξετάσεις Λυκείου και ήρθαν στη συνάντηση. Κυριακή πρωί, στις 12, στη Ρόδο, μέρα με ήλιο, μέρα για μπάνιο, μέρα με δουλειές και διαβάσματα, ήρθαν να με δουν. Βρέθηκαν μαζί με τα μικρότερα παιδιά, αυτά της λέσχης και με τις καθηγήτριές τους στο γυμνάσιο (και φίλες μου) Αιμιλία και Ελευθερία. Και από «κοντά», στο μυαλό και στις κουβέντες μας και τα άλλα παιδιά (είναι πολλά, δε θέλω να αναφέρω ονόματα, από φόβο μην παραλείψω κανέναν. Αυτοί όμως ξέρουν, πως αυτούς εννοώ) που σπουδάζουν πλέον σε άλλες πόλεις. Αφάντου πηγαίνω εδώ και 7-8 χρόνια. Ένα μέρος που το αισθάνομαι δικό μου, που γνωρίζω παιδιά και γονείς, που τα έχω πρωτοσυναντήσει στο Δημοτικό ή στην Α' Γυμνασίου και τώρα είναι φοιτητές, που βγαίνουμε μετά από τις συναντήσεις, παιδιά-καθηγητές κι εγώ, πότε για καφέ, πότε για μπόουλινγκ, πότε για εκδρομή, πότε για φαγητό, πότε για βράδυ. Τα πρώτα χρόνια πήγαινα για τα βιβλία. Όχι πια όμως, εδώ και καιρό. Τώρα πηγαίνω για όλους αυτούς τους φίλους μου. Το εκάστοτε βιβλίο είναι απλά ένα πρόσχημα για να τους δω.

Την Κυριακή 17/12 πήγα στο 4ο Δημοτικό Μοσχάτου, για να παρουσιάσω το «Ναι, Βιρτζίνια, υπάρχει Άγιος Βασίλης». Το 4ο Δημοτικό είναι από αυτά τα σχολεία που μπαίνεις και λες «α, ωραία, είμαι σπίτι μου». Είναι η αύρα, είναι οι άνθρωποι, είναι η περιοχή, όλα μαζί, δεν ξέρω. Πάντως το ζήτημα είναι πως πρόκειται για εξαιρετικό σχολείο. Πολύ καλά παιδιά, ευγενικά και άφοβα στο να διατυπώσουν ερωτήσεις, πολύ καλοί εκπαιδευτικοί, μια πολύ καλή διευθύντρια. Εδώ όμως έχουμε και έναν εξαιρετικό σύλλογο Γονέων (πρόεδρος η κα Ζ. Δαγκινάκη), που δεν δρα διεκπεραιωτικά, αλλά ενδιαφέρεται για κάθε πτυχή της σχολικής κι εξωσχολικής ζωής, πώς θα συμβάλει ώστε να γίνουν τα πράγματα καλύτερα, πώς θα φέρει ένα αποτέλεσμα. Οι άνθρωποι έχουν καταφέρει με τα χρόνια να δημιουργήσουν ένα εξαιρετικό περιβάλλον, ζεστό/οικογενειακό αλλά όχι καταπιεστικό, ένα περιβάλλον που επισκέπτες σαν εμένα το χαίρονται και τους εντυπωσιάζει. Την Κυριακή ήταν ανοιχτά τα μαγαζιά, το σχολείο είχε κι άλλες εκδηλώσεις το απόγευμα, αλλά ο κόσμος ήρθε, πέρασε για λίγο και ο δήμαρχος που στηρίζει όλες τις εκδηλώσεις, όλων των σχολείων και γενικά περάσαμε καλά. Επίσης ο κόσμος αγόρασε βιβλία, όχι μόνο για τα παιδιά του, αλλά και για δώρα. Το χάρηκα.

Το 72ο Γυμνάσιο Αθηνών (Άνω Κυψέλη) είναι από τα αγαπημένα μου, το επισκέπτομαι εδώ και 4 χρόνια. Παιδιά που ήταν στη 2α Γυμνασίου πάνε τώρα 2α Λυκείου, τα έχω φίλους στο FB, μιλάμε. Εδώ και 17 χρόνια γίνεται η έκθεση βιβλίου στο σχολείο κατά την περίοδο των γιορτών. Διοργανώτρια και ψυχή της έκθεσης είναι η φιλόλογος Ελένη Καλαθά, πάντα ακούραστη, πάντα κεφάτη, πάντα πρόθυμη, εκεί, για κάθε παιδί ξεχωριστά. Ο διευθυντής του σχολείου Ανδρέας Νιγιάννης συμπαραστάτης και εμψυχωτής όλων των δράσεων που γίνονται στο σχολείο. Και είναι πάρα πολλές. Τα παιδιά εξαιρετικά, κάθε χρονιά. Το 72ο με τις δράσεις του και με την ποιότητα διεύθυνσης, διδασκόντων και παιδιών είναι πραγματικά αξιοζήλευτο, ένα σχολείο υποδειγματικό. Το επισκέφτηκα χθες, 20 Δεκεμβρίου, το επισκέπτομαι κάθε Δεκέμβριο και θα το επισκέπτομαι φαντάζομαι για πολύν καιρό ακόμα. Γιατί το θέλω, γιατί μ’αρέσει, γιατί το χαίρομαι.