Τη Δευτέρα, 31 Ιανουαρίου 2011, ήταν το καθιερωμένο ετήσιο ραντεβού με σχολεία στη Helexpo. Φέτος είχα δυο απανωτές εκδηλώσεις με γυμνάσια και λύκεια. Η δεύτερη εκδήλωση ήταν κοινή, μαζί με τον Ολυμπιονίκη πολίστα, νυν συγγραφέα και φίλο, το Γιώργο Μαυρωτά, ένα πραγματικό μύθο του ελληνικού αθλητισμού (όσο κλισέ και να ακούγεται αυτή η φράση). Για πρώτη φορά συνπαρουσίαζα με κάποιον άλλον, ο καθένας το βιβλίο του, και αυτό το γεγονός μου προκαλούσε μεγάλο ενδιαφέρον. Ο Γιώργος παρουσίασε το «Θεώρημα της Επτάδας», το οποίο θεωρώ ότι έχει αρκετά κοινά με το δικό μου, τόσο ως προς τον τρόπο γραφής, όσο και ως προς τη θεματολογία (Winners vs. Losers).

Το Σάββατο 5 Φεβρουαρίου επισκέφτηκα το Γυμνάσιο Αγίου Δημητρίου Βοιωτίας. Την εκδήλωση οργάνωσε ο υπεύθυνος Βιβλιοθήκης Λιβαδειάς, Λεωνίδας Διαμαντής, τον οποίον και ευχαριστώ. Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε σχολείο χωριού για επίσκεψη, και γι’ αυτό είχα μεγάλο ενδιαφέρον. Ήρθαν γύρω στα 20 παιδιά, πρωί Σαββάτου, πράγμα που το θεωρώ σημαντικό. Οι φιλόλογοι καθηγητές τους είχαν κάνει πολύ καλή δουλειά. Μετά την εκδήλωση βέβαια, ακολούθησε γλέντι με αρβανίτικα τραγούδια στην ταβέρνα του χωριού. Πολύ ωραία!

Στην Αλεξανδρούπολη έχουν δημιουργήσει μια εξαιρετική παράδοση τα τελευταία χρόνια. Τρεις δασκάλες, από τα τρία Πειραματικά Δημοτικά της πόλης, μεταξύ των οποίων η Βασιλική Δόδουλα και η Αγγελική Κουγιουρούκη, καλούν κάθε χρόνο τρεις συγγραφείς, οι οποίοι αναλαμβάνουν να μπουν ο καθένας σε δύο τάξεις και να μιλήσουν με τους μαθητές για βιβλία. Έτσι τα παιδιά, από την Πρώτη κιόλας τάξη του Δημοτικού έρχονται σε επαφή με την ανάγνωση και μέχρι να αποφοιτήσουν, θα έχουν γνωρίσει έξι συγγραφείς. Φέτος καλεσμένοι ήμασταν εγώ με τις συναδέλφους και φίλες Ελένη Δικαίου και Γιολάντα Τσιαμπόκαλου. Εγώ είχα αναλάβει την Τρίτη και Τετάρτη Δημοτικού. Στις δύο μέρες που έμεινα στην πόλη συνάντησα πανέξυπνα παιδιά, με καταπληκτικές ερωτήσεις και παρατηρήσεις. Μακάρι να συνεχιστεί αυτό το πρόγραμμα για πολύ ακόμα. Επισκέφτηκα επίσης το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, το τμήμα Νηπιαγωγών, καλεσμένος της καθηγήτριας και φίλης Σούλας Οικονομίδου. Ήταν η πρώτη φορά που μιλούσα σε φοιτητές και πραγματικά το θεωρώ εμπειρία. Εξαιρετική συνάντηση κι αυτή.

Συνέντευξη με το Βασίλη Παπαθεοδώρου, συγγραφέα των βιβλίων: «Το μεγάλο ταξίδι της κινέζικης πάπιας», «Μια αστεία επιδημία»

Κύριε Παπαθεοδώρου, πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων;

Δεν είναι θέμα απόφασης το να ασχοληθεί κανείς με τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων. Μερικές φορές σου έρχεται να γράψεις κάτι. Μπορεί να υπήρχε κάτι μέσα μου από τότε που ήμουν μικρό παιδί και με ώθησε σ’ αυτό. Δεν ήταν κάτι που έγινε συνειδητά.

Όταν ήσαστε μικρός σκεφτήκατε ότι θα γίνετε συγγραφέας;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ονειρευόμουν από μικρός ότι θα γίνω συγγραφέας. Ούτε και τώρα, όμως, πιστεύω ότι είμαι συγγραφέας.

Όταν ήσαστε μικρός γράψατε κάποιο βιβλίο;

Όταν ήμουν μικρός έγραφα ποιηματάκια. Στην πορεία σταμάτησα και ξανάρχισα να γράφω όταν ήμουν 26 ετών.

Σε ποιον αφιερώσατε το πρώτο σας βιβλίο;

Το πρώτο βιβλίο που είχα γράψει το αφιέρωσα στη φιλόλογό μου, η οποία με είχε ενθαρρύνει πολύ.

Όταν ήσαστε μικρός τι είδους βιβλία διαβάζατε;

Όταν ήμουν μικρός διάβαζα τα κλασικά εικονογραφημένα καθώς και βιβλία της Άλκης Ζέη και της Ζωρζ Σαρρή.

Τι είδους βιβλία διαβάζετε πια ως ενήλικας;

Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία ψυχολογίας γιατί με βοηθάνε στο πλάσιμο των χαρακτήρων των ηρώων.

Από πού εμπνέεστε και γράφετε λογοτεχνικά έργα;

Πολλές φορές είναι κάποια περιστατικά τα οποία διαβάζω στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, μ’ εντυπωσιάζουν και μετά από χρόνια αυτά μπορεί να γίνουν μια ιστορία.

Πόσο χρόνο χρειάζεστε για να γράψετε ένα βιβλίο;

Δε χρειάζομαι πολύ χρόνο για να το γράψω, χρειάζομαι όμως πολύ χρόνο για να το σκεφτώ.

Πώς επιλέγετε τα ονόματα των ηρώων;

Δίνω πολύ μεγάλη σημασία στα ονόματα ων ηρώων. Μ’ αρέσει να χρησιμοποιώ περισσότερο ξένα ονόματα.

Πόσα βιβλία έχετε γράψει;

Έχω γράψει και έχουν εκδοθεί 9 βιβλία, τα περισσότερα από αυτά είναι για εφήβους. Τώρα σκέφτομαι να γράψω ένα βιβλίο.

Σκέφτεστε να γράψετε κι άλλα βιβλία στο μέλλον;

Ναι, σκέφτομαι να γράψω και άλλα βιβλία στο μέλλον, γιατί μου αρέσει να γράφω.

Γράφετε βιβλία μόνο για παιδιά ή και για ενήλικες;

Γράφω βιβλία μόνο για παιδιά και όχι για ενήλικες.

Σας έχει απασχολήσει η κριτική (θετική ή αρνητική) για το έργο σας;

Μ’ ενδιαφέρει η κριτική αλλά εξαρτάται από πού προέρχεται αυτή. Εξαρτάται, δηλαδή, κατά πολύ από τις προθέσεις και την ειλικρίνεια του άλλου.

Σας ενδιαφέρει να ξέρετε τι σκέφτονται οι άλλοι συγγραφείς για σας;

Δε θα ήθελα να μάθω τι σκέφτονται οι άλλοι συγγραφείς για μένα, γιατί ο καθένας γράφει με το δικό του τρόπο.

Θα θέλατε κάποια μέρα τα βιβλία που έχετε γράψει να «ταξιδέψουν» σε όλη την Ευρώπη;

Θα ήθελα τα βιβλία μου να μεταφραστούν και να διαβάζονται σε χώρες της Ευρώπης. Έχει γίνει ήδη μία προσπάθεια, αλλά η αγορά της Ευρώπης είναι πολύ απαιτητική.

Έχετε γράψει κάποιο θεατρικό έργο;

Ναι, έχω γράψει ένα θεατρικό έργο το οποίο όμως δεν έχει εκδοθεί.

Έχετε γράψει κόμικς;

Δεν έχω κάνει κόμικς αλλά μου αρέσει η ιδέα.

Πώς θα σας φαινόταν η ιδέα κάποιο από τα λογοτεχνικά σας έργα να γίνει ταινία στον κινηματογράφο;

Θα μου άρεσε κάποιο από τα έργα μου να γίνει ταινία. Άλλωστε εμπνέομαι και από τον κινηματογράφο για τη δράση των ηρώων στα βιβλία μου.

Οι μαθητές του Δ3

Αυτό κι αν είναι πρωτότυπη ιδέα (τουλάχιστον για μένα που την αγνοούσα): Τα παιδιά υπό την καθοδήγηση της φιλολόγου τους κας Ε. Κουτρέτση, κράταγαν ημερολόγιο για το βιβλίο που διάβαζαν. Αυτά τα ημερολόγια είναι φοβερά ενδιαφέροντα, βλέπει κανείς τις συναισθηματικές μεταπτώσεις των εφήβων όταν διαβάζουν ένα βιβλίο, που το θεωρούν ενδιαφέρον. Αντί να γράψω άλλα, παραθέτω το κειμενάκι που έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του σχολείου, πριν γίνει η επίσκεψη: «Ένα βιβλίο που φαίνεται να αγγίζει πολύ τους εφήβους… Μέσα στα βιβλία που προτείναμε για τις διακοπές των Χριστουγέννων στα παιδιά της Β' Γυμνασίου ήταν και το «Στη Διαπασών» του Β. Παπαθεοδώρου (Καστανιώτης, 2009). Βραβευμένο πια όχι μόνο από το περιοδικό Διαβάζω αλλά και στο πλαίσιο των Κρατικών Βραβείων, κέρδισε τους εφήβους μας που κράτησαν αναγνωστικά ημερολόγια, κατά το πρότυπο της βασισμένης σε αληθινά γεγονότα ταινίας ”the freedom writers”. Εν αναμονή της συνάντησής μας με τον συγγραφέα, παραθέτουμε ενδεικτικά κάποια αποσπάσματα από τα κείμενά τους, που δείχνουν ακριβώς πώς ο καθένας φώτισε την πολύπτυχη ιστορία από τη δική του πλευρά, πόσο ταυτίστηκαν, στοχάστηκαν και συγκινήθηκαν εξ αφορμής της…»

Επίσης παραθέτω και το κειμενάκι που αναρτήθηκε μετά την επίσκεψή μου: «Ανάμεσα στα λογοτεχνικά βιβλία που προτείναμε εφέτος στα παιδιά της Β' Γυμνασίου κ.ά. ήταν και το Στη Διαπασών του Β. Παπαθεοδώρου (Καστανιώτης, 2009). Όσοι επέλεξαν να το διαβάσουν, με χαρά υποδέχθηκαν στο σχολείο μας την Παρασκευή 1η Απριλίου τον συγγραφέα του. Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Παπαθεοδώρου καθώς χάρη στην αμεσότητα και την ειλικρίνειά του, όλοι χαρήκαμε την κουβέντα που προέκυψε για το βιβλίο, την λογοτεχνία, την αλήθεια των εφήβων.» Εγώ σας ευχαριστώ θερμότατα!

1ος Μαθητής (Ο.Γ.)
29/12/2010
1η μέρα ανάγνωσης:
Σήμερα διάβασα τα τέσσερα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου. Θα διάβαζα περισσότερα, αλλά εφόσον άρχισα το διάβασμα μία η ώρα το βράδυ και τελείωσα δύο, πιστεύω πως είναι καλά. Απ’ ότι δηλαδή φαίνεται, δεν διάβασα «σήμερα», αλλά χτες αυτά τα κεφάλαια. Τέλος πάντων, αυτό που έχει σημασία είναι το πόσο πωρώθηκα με την υπόθεση. Αυτό το βιβλίο με τράβηξε τόσο επειδή μου θυμίζει κάποιον συμμαθητή μου. Μηχανάκια, καφέδες, τάβλι, γήπεδο και όλα τα σχετικά. Τελικά ο Θανάσης μοιάζει πιο πολύ στον συμμαθητή μου απ’ ότι νόμιζα.

2η μέρα ανάγνωσης:
Σήμερα διάβασα 6 κεφάλαια απ’ τη μία (πάλι) μέχρι τις δυόμιση τα ξημερώματα. Τα γεγονότα εξελίσσονται πολύ γρήγορα, αυτό όμως που με «τράνταξε» σ’ αυτά τα κεφάλαια, είναι οι «Ελευθερολάκωνες» και το πώς αφελή και άβουλα παιδιά, πέφτουν στην παγίδα εξυπνότερων απ’ αυτά, συμφεροντολόγων, που ουσιαστικά τους κάνουν πλύση εγκεφάλου για να μαζέψουν ανθρώπινο δυναμικό για τις «δουλειές» τους.

3η μέρα ανάγνωσης:
Τελικά το ‘χω βάλει στο καθημερινό πρόγραμμα, 1-3 διαβάζω το βιβλίο. Τα πέντε επόμενα κεφάλαια είναι καθοριστικά για την συνέχεια της ιστορίας. Η αλλαγή στο πρόσωπο του Θανάση είναι πλέον εμφανής. Έχει επιτέλους καταλάβει τα λάθη του και έχει ωριμάσει αρκετά, δεν ξέρει όμως ακόμα πώς να τα διορθώσει.

4η μέρα ανάγνωσης:
Δυστυχώς δεν έχω να κάνω κάποια επισήμανση για τα επόμενα πέντε κεφάλαια, οπότε θα συνεχίσω απ’ το κεφάλαιο 20. Έβγαλα λοιπόν ένα συμπέρασμα. Όντως, το διάβασμα σου διευρύνει τους πνευματικούς ορίζοντες. Προσωπικά δεν θα πήγαινα ποτέ σε ψυχολόγο (ελπίζω), έτσι όμως δεν θα μάθαινα και ποτέ πώς θα ήταν αν πήγαινα. Απ’ ότι κατάλαβα λοιπόν όταν πας στον ψυχολόγο αποφασισμένος να μη μιλήσεις, δεν θα μιλήσεις, όμως αναγκαστικά θα ακούσεις και αυτά που θα ακούσεις, όταν φύγεις θα τα επεξεργαστείς και εκεί είναι που φαίνεται η δουλειά του ψυχολόγου...

5η μέρα ανάγνωσης:
Επιτέλους, Σάββατο! Σήμερα είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να τελειώσω το βιβλίο (περιττό να πως ποιος νίκησε!), μπορώ να πω πως το τέλος ήταν λίγο θλιβερό μα πολύ ρεαλιστικό.
Θέλω να κλείσω λέγοντας πως αυτό το βιβλίο με έβγαλε από το μικρόκοσμό μου, στον οποίον όλοι και όλα είναι ιδανικά, μου άνοιξε τα μάτια και μου έδειξε τη ζωή ενός ξεχωριστού παιδιού. Πραγματικά θεωρώ τις ώρες που αφιέρωσα στο βιβλίο ως επένδυση και ύστερα απ’ αυτό νιώθω (έστω και λίγο), πλουσιότερος και πιο ενδιαφέρων άνθρωπος.

2η Μαθήτρια (Φ.Β.)
Σάββατο 25/12/2010
Σήμερα είναι μια πολύ ωραία μέρα: Το μεσημέρι θα έρθουν τα ξαδέλφια μου για φαγητό και θα περάσουμε πολύ ωραία. Χθες είπα με ένα φίλο μου τα κάλαντα και μαζέψαμε αρκετά λεφτά! Ά! Χθες επίσης πήρα το βιβλίο «Στη Διαπασών». Έχω διαβάσει μέχρι τη σελίδα 23. Είναι πολύ ενδιαφέρον, είναι ένα διαφορετικό βιβλίο σε σχέση με τα άλλα, αυτό σε κάνει να ταξιδεύεις στον κόσμο και τη ζωή του Θανάση. Περιμένω πώς και πώς να διαβάσω τη συνέχεια και να γνωρίσω καλύτερα τη ζωή του.

Κυριακή 26/12/2010
Το βιβλίο είναι φοβερό. Μπορείς να το διαβάζεις για ώρες χωρίς να βαριέσαι. Είναι πολύ ενδιαφέρον! Παρουσιάζει μια ζωή ενός παιδιού το οποίο είναι πολύ μπερδεμένο. Είναι ένα ξεχωριστό βιβλίο, για να φανταστείτε είμαι στη σελίδα 158. Βέβαια με εκνευρίζουν λίγο κάποιες επαναλήψεις που γίνονται για να τονιστούν κάποια πράγματα. Έχω πολύ άγχος για την εξέλιξη των πραγμάτων και κυρίως το θέμα που υπάρχει με τον πατέρα του και αυτό που μου κίνησε την περιέργεια όταν διάβαζα τα περιεχόμενα είναι το Track 33 "The Last Track". Τι να είναι άραγε;

Δευτέρα 27/12/2010
Τέλειωσα το βιβλίο. Ήταν πολύ ωραίο. Είναι ένα ξεχωριστό παιδί που ζει μια διαφορετική ζωή, μπλεγμένος σε κακές παρέες και τέτοια. Φοβερό ήταν σε κάποια σημεία, αλλά δεν μου άρεσε και τόσο πολύ το τέλος του, το περίμενα κάπως διαφορετικό, περίμενα δηλαδή και το επόμενο κεφάλαιο. Μου άρεσαν πολύ τα κεφάλαια που ήταν τραγούδια. Συγκινήθηκα στη σκηνή που πέθανε η μητέρα του. Επίσης περίμενα κάποια άλλη εξέλιξη όσο αφορά το θέμα του πραγματικού του πατέρα, θα μου άρεσε όταν ο πατέρας του πήγε και άφησε ένα λουλούδι στον τάφο της κυρίας Ελευθερίας, να τον πλησίαζε ο Θανάσης και ο πατέρας του να τον θυμόταν από το συνεργείο και τα υπόλοιπα να έρχονταν σιγά-σιγά.

3ος Μαθητής (Π.Σ.)
Παραμονή Χριστουγέννων:
Βρίσκομαι με τον πατέρα μου στις εκδόσεις Καστανιώτη και αγοράζω το βιβλίο του Βασίλη Παπαθεοδώρου. Αιτία ήταν η φράση της φιλολόγου μας κας Κουτρέτση «Είστε το καλό μου το τμήμα» (ελαφρύ μειδίαμα που φτάνει ως το χαμόγελο) «και επειδή αυτό το βιβλίο είναι αξιόλογο και βραβεύτηκε το έτος 2008 από το περιοδικό Διαβάζω, θα ήθελα να το διαβάσετε και να μου γράψετε τις εντυπώσεις σας σε μια κόλλα χαρτί». Έτσι λοιπόν βρέθηκα με το βιβλίο στα χέρια. Η ανάγνωση άρχισε το απόγευμα στο γραφείο του πατέρα μου και δεν σταμάτησα μέχρι που το τελείωσα. Το πρώτο κεφάλαιο, το οποίο μας είχε διαβάσει και η φιλόλογος στην τάξη, κινούσε αρκετά το ενδιαφέρον διότι παρουσίαζε έναν έφηβο που ζούσε σ’ ένα προβληματικό περιβάλλον και η μόνη του συντροφιά είναι η μουσική. Καθώς «προχωρούσε» η υπόθεση, το ενδιαφέρον μου κορυφωνόταν κι αυτό οφειλόταν κατά ένα μεγάλο μέρος στις εκφράσεις του συγγραφέα που περιείχε τον τρόπο συμπεριφοράς των εφήβων, καθώς και πολύ υβρεολόγιο, αλλά και αρκετές εκφράσεις που δεν συναντούνται συχνά στην παιδική λογοτεχνία. Το υβρεολόγιο αυτό που με ξάφνιασε αρχικά και με ξένισε, κατάλαβα στο τέλος ότι ήταν μεγάλη μαεστρία από την πλευρά του συγγραφέα. Και αυτό γιατί ο κος Παπαθεοδώρου (των σαρανταφεύγα ετών) καταφέρνει με τον τρόπο αυτό να μπει στη θέση ενός εφήβου και να περιγράψει παραστατικότερα της προσωπικότητα. Έτσι, καταφέρνει να δείξει πιο ζωντανά διάφορες καταστάσεις που τον βάζουν στο περιθώριο και τον εμποδίζουν να συνειδητοποιήσει «ποιος είναι» και «πού πάει».
Όλο το βιβλίο περιστρέφεται γύρω από τον κεντρικό ήρωα, το Θανάση Πανόπουλο, ο οποίος ζει στα Καμίνια του Πειραιά μαζί με τη μητέρα του, τον πατριό του και τα δύο ετεροθαλή αδέλφια του. Είναι δεκαεφτά χρονών και πηγαίνει για τρίτη φορά στην Τρίτη Γυμνασίου. Δευτεραγωνιστές, οι οποίοι είναι όμως σημαντικοί για την εξέλιξη της ιστορίας, είναι η μητέρα του «Ελευθερία Πανοπούλου», ο πατριός του «Τάκης», τα ετεροθαλή αδέλφια του «Νικόλας και Μαρία», και ο πατέρας του «Βαγγέλης Τσαρδάκας». Επίσης το κορίτσι του «Λουΐζα», οι δυο φαινομενικά κολλητοί του «Τάσος και Παντελής», ο συμμαθητής του «Δημήτρης», αλλά και οι Ελευθερολάκωνες «Αρχίδαμος, Λυκούργος, Κλεομένης-Ζαχαρίας», ψευδώνυμα κάποιων ανθρώπων που έχουν φτιάξει μια ρατσιστική ομάδα, στηριζόμενοι από την αστυνομία, που ασχολούνται με τον ξυλοδαρμό των μεταναστών και των αντιπάλων τους αλλά και με ληστείες καθώς και με τη διακίνηση ουσιών, όπως τα ναρκωτικά. Αυτή η κλίκα για ένα διάστημα θα επηρεάσει το Θανάση και θα φουντώσει μέσα του το αίσθημα της οργής και του μίσους.
Ο Θανάσης, ο οποίος δεν έχει γνωρίσει την πατρική φροντίδα, κάνει καλές και κακές συναναστροφές, ανακαλύπτει την πραγματική και ανιδιοτελή φιλία και ζει ανατρεπτικά γεγονότα και καταστάσεις. Τα γεγονότα τον φέρνουν αντιμέτωπο με κοινωνικά προβλήματα, όπως ο ρατσισμός και ο φόβος σε όλες του τις μορφές, οι διαλυμένες οικογένειες, οι δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις, όπως οι συγκρούσεις, οι διάφορες μορφές βίας και καταπίεσης καθώς και αδικίας. Τελικά ο ήρωας ανακαλύπτει την αληθινή προσωπικότητά του, μαθαίνει να συγχωρεί και να συγκρατεί την οργή του, ξεχνά το μίσος του, βάζει όρια ανάμεσα στη μουσική και την πραγματική ζωή και διαμορφώνει νέες αξίες και ιδανικά.
Γενικά το βιβλίο μου άρεσε πολύ και κατάλαβα γιατί μας το πρότεινε με τόση λαχτάρα η φιλόλογός μας να το διαβάσουμε, η οποία «ανέβηκε» πολλά σκαλοπάτια στην εκτίμησή μου.

4η Μαθήτρια (Μ.Τ.)
1η ημέρα:
Σήμερα, καθώς καθόμουνα μόνη, ένα γλυκό πρωί ευχάριστων διακοπών, θυμήθηκα πως η καθηγήτρια των Νέων Ελληνικών, μας είχε αναθέσει να διαβάσουμε ένα βιβλίο πιο κοντά στην ηλικία μας. Αρχικά ξεκινώντας διάβασα έως την εκατό σελίδα και πραγματικά κατάλαβα τις χαοτικές σκέψεις του έφηβου Θανάση. Ο ίδιος θέλει να πει κάτι ωραίο αλλά οι μπερδεμένες του σκέψεις, σε συνδυασμό με την άσχημη κατάσταση, οδηγούν στη λανθασμένη χρήση ωραίων σκέψεων. Για παράδειγμα, όταν ο Τάκης (ο πατριός του) αναφέρει ότι οι ξένοι του κλέβουν τη δουλειά, εκείνος σκέφτεται ότι όντως ο πατριός του είναι τεμπέλης και πως οι ξένοι δεν ενοχλούν στη δουλειά του, αφού ο ίδιος δεν εργάζεται. Παρ’ όλα αυτά οδηγείται σε βίαιες και άσχημες πράξεις κατά των αλλοδαπών. Επίσης, αγαπά πολύ τη μουσική αλλά αντί να τον ηρεμεί, αυτός καταλήγει να κάνει απερίσκεπτα πράγματα. Το πάθος του δηλαδή, γίνεται λάθος. Ενδιαφέρον κομμάτι του βιβλίου είναι το μίσος του Θανάση για τον Τάκη, σε αντίφαση με την άποψη της μητέρας, η οποία βαυκαλίζεται ότι έχει δημιουργήσει την ιδανική, αγαπημένη οικογένεια. Φυσικά, αποτέλεσμα αυτής της «δεμένης» οικογένειας είναι το παιδί να αναζητά ένα πρότυπο, έναν «Personal Jesus» που νομίζει ότι τον βρίσκει στον Κλεομένη. Επιπρόσθετα, αξιοσημείωτο είναι οι «κολλητοί» του εφήβου που θεωρούνται κακή επιρροή, αφού τον καθοδηγούν να κάνει πράγματα που εκτός του ότι δεν τα θέλει, είναι και φρικτά. Για παράδειγμα, η ληστεία της καημένης γριούλας και μάλιστα μετά προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι θα της επιστρέψουν τα χρήματα. Τέλος 1ης μέρας και ώρα για επεξεργασία 100 σελίδων.

2η ημέρα:
Ταξιδεύοντας προς Θεσσαλονίκη διάβασα και τις υπόλοιπες 150 σελίδες. Αξιοθαύμαστο είναι πως η μητέρα τώρα κάνει μια προσπάθεια να «σώσει» το γιο της. Σαν τον Τιτανικό, που δεν είχαν προμελετήσει να τον προετοιμάσουν σε περίπτωση βουλιάγματος και όταν βούλιαξε, αν και σκοτώθηκαν πολλοί στον δρόμο, πήγαν μερικές βαρκούλες και πήραν μερικούς ανθρώπους, σώζοντάς τους από το κρύο. Έτσι και στο βιβλίο, η μητέρα πεθαίνει, αλλά φαίνεται να προσπαθεί να σώσει το γιο της από το να γίνει «τέρας»(λίγο υπερβολικό). Τρομερά συγκινητικό σημείο όταν τον συμβουλεύει να δώσει τόπο στην οργή (για πολλοστή φορά) και εκείνος τραγουδά το Κόκκινο Γαρύφαλλο (του το τραγουδούσε η ίδια όταν ήταν μικρός). Μετά από αυτό το γεγονός, ο Θανάσης φαίνεται να προσπαθεί να ξεκολλήσει από τον πάτο, δείχνοντας τρομερή ωριμότητα, μιλώντας συμπονετικά στον Τάκη και μάλιστα προσθέτοντας πως τον λυπάται. Μα άλλωστε τέτοιους ανθρώπους δυστυχισμένους, πνιγμένους στον πάτο, δεν μπορείς παρά να τους λυπάσαι. Τέλος, ο Θανάσης, πραγματικά φαίνεται να άλλαξε και να ωρίμασε.
Χαίρομαι που διάβασα ένα τόσο ωραίο βιβλίο.

5η Μαθήτρια (Μ.Κ.)
1η μέρα:
Αγαπητό μου ημερολόγιο, σήμερα αποφάσισα να ξεκινήσω το βιβλίο «Στη Διαπασών» του συγγραφέα Βασίλη Παπαθεοδώρου, που μας το είχαν προτείνει από το σχολείο. Πραγματικά είχα αγωνία για το αν θα μ’ αρέσει. Απ’ την αρχή κιόλας ενθουσιάστηκα! Μ’ άρεσε αρκετά η πλοκή της ιστορίας. Αρχικά, αυτό που μ’ εντυπωσίασε ιδιαίτερα, ακόμα και από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, είναι το γεγονός ότι τα κεφάλαια τα είχε ονομάσει «Tracks» (κομμάτια), καθώς και οι ονομασίες τους, που ήταν σχεδόν όλες παρμένες από πολύ γνωστά ξένα τραγούδια. Άλλο ένα γεγονός που μ’ εντυπωσίασε πάρα πολύ είναι το πάθος του παιδιού (του Θανάση) για τη μουσική. Λίγοι άνθρωποι αγαπούν πραγματικά τη μουσική και αυτό το παιδί είναι ένας απ’ αυτούς! Αυτό που μ’ άρεσε όμως περισσότερο, είναι το γεγονός ότι υποστηρίζει πως η μουσική του δίνει ζωή, ενέργεια και ορμή! Τον κινεί και τον κατευθύνει! Είναι υπέροχο το γεγονός ότι ζει μέσα από τη μουσική και την αποκαλεί «αρρώστιά» του!
Ακόμη, κάτι άλλο που μου κίνησε απ’ την αρχή σχεδόν το ενδιαφέρον, είναι το μίσος που νιώθει για τον πατριό του. Τα λόγια του προσδίδουν την απέχθεια που αισθάνεται για εκείνον. Οι σκληροί χαρακτηρισμοί του παιδιού για εκείνος, μας δημιουργούν μια άσχημη εικόνα του, που σύμφωνα με το Θανάση, ανταποκρίνεται στην άσχημη συμπεριφορά του. Το μίσος του ακόμη για το σχολείο είναι κάτι που το εκφράζει, στην αρχή πολύ έντονα. Βαριέται να πηγαίνει σχολείο, γι’ αυτό καταφεύγει μαζί με τους φίλους του, σε διάφορους τόπους ξεκούρασης όπως είναι οι καφετέριες. Μ’ αρέσει που περιγράφει, αν όχι τα δικά μου, πολλών άλλων εφήβων τα συναισθήματα! Παρουσιάζει πολλά από τα προβλήματα που έχουν μερικοί νέοι κατά τη σχολική περίοδο. Τέλος, το γεγονός που μ’ εντυπωσίασε αρκετά, είναι ότι προτιμά τη βία και αυτό υποδηλώνεται απ’ τη συμμετοχή του σε διάφορες ρατσιστικές εκδηλώσεις. Δεν παύει να εμπλέκεται σε τσακωμούς και έτσι να εκφράζει την αγάπη του για το μίσος!
Με έχουν εντυπωσιάσει από την πρώτη κιόλας στιγμή πολλά πράγματα. Δεν θέλω να το παρατήσω όπως άλλα βιβλία, που θα τα χαρακτήριζα βαρετά. Πιστεύω πως θα μ’ αρέσει πολύ στο μέλλον και ανυπομονώ να μάθω τη συνέχεια!

2η μέρα, Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011:
Αγαπητό μου ημερολόγιο. Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί διάβασα τη συνέχεια του βιβλίου! Όσο περισσότερο το διαβάζω, τόσο περισσότερο καθηλώνομαι μ’ αυτό. Συνεχώς εντυπωσιάζομαι!
Αρχικά, αυτό που μ’ αιφνιδίασε αλλά παράλληλα με εντυπωσίασε αρκετά, είναι η θέληση του να φύγει από το σπίτι. Η επιθυμία του αυτή εκφράζεται συνεχώς έντονα μέσα στο βιβλίο. Ακόμη, μ’ εντυπωσίασε γι’ άλλη μια φορά η αγάπη του για τη βία, και αυτό φανερώνεται στη συμμετοχή του σε μια συγκέντρωση, την 25η Μαρτίου, κατά των ξένων παιδιών που έπαιρναν μέρος στην παρέλαση.
Επίσης, μια από τις πιο συναρπαστικές στιγμές του βιβλίου ήταν όταν ο Θανάσης ακούει για πρώτη φορά πως ο πατέρας του ζει! Δεν ήξερε αν όλα αυτά ήταν αλήθεια. Προσπάθησε αρχικά να βάλει «τάξη» στο μυαλό του και όντως βρήκε ένα στοιχείο που τον οδηγούσε πιο κοντά στην αλήθεια. Ήταν μια έκπληξη για μένα! Όταν στη συνέχεια ο Θανάσης συνειδητοποιεί, μέσα στο συνεργείο, ότι αυτά που του έλεγαν είναι αλήθεια, αιφνιδιάστηκα. Όντως ο πατέρας του ήταν ζωντανός! Τελικά αυτό το δυναμικό παιδί άρχισε κι «έσπαγε» όλο και περισσότερο. Ένιωσε πως όλη του η ζωή ήταν ένα ψέμα! Λυπήθηκε πολύ, τόσο για τον εαυτό του, όσο και για τη μητέρα του.
Με εξέπληξε πολύ αυτή η πλοκή της ιστορίας! Δεν φανταζόμουν ποτέ πώς μπορούν να εξελιχθούν τα πράγματα και γι’ αυτό μ’ αρέσει αυτό το βιβλίο. Είμαι γεμάτη ερωτηματικά και γι’ αυτό θέλω να μάθω την εξέλιξη της ιστορίας. Ανυπομονώ να μάθω το τέλος!

3η ημέρα, Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011:
Αγαπητό μου ημερολόγιο. Είμαι πολύ ευχαριστημένη! Σήμερα τελείωσα το βιβλίο! Βέβαια λυπάμαι που τελείωσε, όμως είμαι χαρούμενη που επιτέλους έμαθα το τέλος της ιστορίας, το οποίο περίμενα από την αρχή!
Αρχικά, εντυπωσιάστηκα με το γεγονός ότι οι φίλοι του προσπαθούσαν να «ξεκόψουν» απ’ αυτόν λόγω αυτού του συμβάντος που έγινε με τον Κλεομένη. Απ’ την αρχή του βιβλίου νόμιζα πως οι κολλητοί του τον αγαπούσαν αληθινά. Όμως τελικά ένιωσε μεγάλη απογοήτευση και από τους δύο. Επίσης αυτό που με εντυπωσίασε πάρα πολύ είναι η αποχώρηση του Θανάση από το σπίτι του μετά τον καβγά του με τον Τάκη. Είναι ένα πάρα πολύ παρορμητικό παιδί και δεν παύει να το δείχνει συνέχεια μέσα στο βιβλίο. Με εξέπληξε αυτή του η κίνηση!
Το γεγονός που με στενοχώρησε περισσότερο είναι όταν διάβασα πως αρχικά η μητέρα του Θανάση (η Ελευθερία) έπαθε καρδιακή προσβολή και τελικά πέθανε! Σοκαρίστηκα! Τώρα συνειδητοποιώ ότι το βιβλίο έκρυβε μέσα του μόνο εκπλήξεις. Δεν είχα φανταστεί πως θα γινόταν κάτι τέτοιο! Κάτι ακόμα που με εντυπωσίασε ήταν η σκηνή στην οποία ο Θανάσης και ο Δημήτρης συμφιλιώθηκαν χάρις όλων όσων είχαν συμβεί. Ήταν ακόμη μια έκπληξη για εμένα! Τελικά, με αιφνιδίασε το γεγονός ότι το παιδί που είχε τότε χτυπήσει ο Θανάσης σε μια ρατσιστική οργάνωσή τους, ήταν εκεί τη στιγμή που οι άλλοι τον χτυπούσαν, και του έδινε το χέρι για να τον βοηθήσει! Ήταν πραγματικά το πιο συγκινητικό σημείο του βιβλίου! Από την αρχή του βιβλίου με εντυπωσιάζουν πολλά πράγματα! Δεν σταμάτησαν όμως να με εντυπωσιάζουν μέχρι το τέλος του. Αντίθετα, κάθε φορά που διάβαζα κάτι καινούριο, εντυπωσιαζόμουν όλο και πιο πολύ. Πιστεύω πως αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο βαρετό βιβλίο, αλλά ένα πολύ ξεχωριστό. Θεωρώ πως δεν έχω διαβάσει πιο συναρπαστικό βιβλίο ποτέ!

6η Μαθήτρια (Μαρία)
1η ημέρα, Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011:
Αγαπητό ημερολόγιο. Σήμερα άρχισα επιτέλους να διαβάζω το βιβλίο «Στη Διαπασών». Έχω ήδη διαβάσει 3 κεφάλαια και μου έχουν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Ήδη, εκείνα που μου τράβηξαν το ενδιαφέρον είναι πολλά. Κατ’ αρχάς ενθουσιαστήκαμε την ιδέα του συγγραφέα να χωρίσει το βιβλίο του σε “Tracks” (κομμάτια) στη θέση των συνηθισμένων και βαρετών «κεφαλαίων». Προχωρώντας και διαβάζοντας το βιβλίο, εκείνο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η αγάπη του Θανάση για τη μουσική καθώς μου θυμίζει λίγο εμένα κι ένιωσα να ταυτίζομαι μαζί του (σ’ αυτό το θέμα). Έπειτα παρατήρησα την ορμητικότητα, την αντιδραστικότητα του δεκαεξάχρονου εφήβου και την απαξίωση του για τα διάφορα θέματα που μπορούν να απασχολούν ένα παιδί της ηλικίας του και κυρίως για το σχολείο! Αυτά μου έκαναν εντύπωση στα κεφάλαια αυτά και ανυπομονώ να διαβάσω τη συνέχεια και να ταξιδέψω στον κόσμο του πρωταγωνιστή.

2η ημέρα, Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011:
Αγαπητό ημερολόγιο. Σήμερα διάβασα τα κεφάλαια 4-10 και υπάρχουν πολλά στοιχεία που με έχουν εντυπωσιάσει. Κατ’ αρχάς εκείνο που μου τράβηξε την προσοχή είναι το γεγονός ότι παρά την απότομη, ατίθαση και αντιδραστική συμπεριφορά του Θανάση, κατά τη γνώμη μου, είναι σε αντίθεση πολύ αληθινός, δεν προσποιείται και είναι αυθεντικός. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση δίνει στο "Track" όπου γίνεται το πάρτι της Λουΐζας και μαζεύονται όλα τα «ψώνια» που προσπαθούν με κάθε τρόπο να τραβήξουν το ενδιαφέρον με τα ρούχα τους, με τις πράξεις τους και γενικά με τη συμπεριφορά τους! Μέσα σε όλους αυτούς λοιπόν έρχεται ο Θανάσης και κάνει τη διαφορά! Έπειτα, ένα άλλο γεγονός που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η αντίδραση και τα λόγια της φίλης του ήρωα, της Λουΐζας, όταν συναντήθηκαν στην καφετέρια, με την οποία θα συμφωνούσα απόλυτα. Γιατί όπως και εκείνη, έτσι κι εγώ πιστεύω πως όντως όταν βλέπεις τον εαυτό σου καλό ή κακό, τότε θέλεις και επιδιώκεις να είσαι καλός ή κακός αντίστοιχα! Μ’ άρεσαν όλα όσα είπε, διότι διέκρινα μια ωριμότητα στη σκέψη και τα λόγια της, που δεν θεωρώ ότι ταιριάζουν απόλυτα σε κορίτσι της ηλικίας της (με τα σημερινά δεδομένα). Δύσκολα βρίσκεις σήμερα κορίτσια αυτής της ηλικίας με τέτοια ωριμότητα, λογική και ορθή σκέψη! Αυτό λοιπόν ήταν κάτι που με εντυπωσίασε!

3η ημέρα, Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011:
Αγαπητό ημερολόγιο. Σήμερα διάβασα τα "Tracks" 11-13. Μέσα σ’ αυτά τα κεφάλαια λοιπόν εκείνο που με εντυπωσίασε και ήταν για μένα πραγματική έκπληξη, ήταν η εντελώς ασυνήθιστη και περίεργη αντίδραση του Θανάση ως προς το γεγονός της μύησής τους στους Ελευθερολάκωνες (ρατσιστική ομάδα-οργάνωση) κατά την οποία σε συνεργασία με τον έναν από τους δύο κολλητούς του, έκλεψε την τσάντα μιας ανυπεράσπιστης ηλικιωμένης με τη σύνταξή της μέσα! Αντί λοιπόν να νιώσει χαρούμενος και ικανοποιημένος με αυτή του την πράξη όπως άλλωστε και όλες τις προηγούμενες φορές που είχε πράξει κάτι ίσως όχι ίδιο αλλά παρόμοιο μ’ αυτό, προκαλώντας πόνο ή ντροπή, σε αντίθεση στη συνέχεια μπόρεσα να διακρίνω ένα πρόσωπο διαφορετικό, ανθρώπινο! Είδα να τον κατακλύζουν όχι πια συναισθήματα ικανοποίησης ή περηφάνιας, αλλά τώρα φαίνεται να νιώθει ενοχές και τύψεις! Για πρώτη φορά ένιωσε την αδικία και τον πόνο που προκάλεσε! Αυτό ήταν για μένα κάτι το αναπάντεχο και με εξέπληξε ευχάριστα!

4η ημέρα, Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011:
Αγαπητό ημερολόγιο. Τώρα πια έχω σιγουρευτεί πως δεν είναι κακός! Ο Θανάσης δεν είναι το τέρας που θέλει να δείχνει! Και τα γεγονότα στα κεφάλαια 13-19 έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτή μου την άποψη! Μπορώ να το συμπεράνω σχεδόν από την κάθε πρόταση που διαβάζω. Κατ’ αρχάς, στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, όταν ο Κλεομένης (αρχηγός των Ελευθερολακώνων) τον παροτρύνει να δείξει τον πραγματικό του εαυτό δέρνοντας ένα ανάπηρο, αλλοδαπό παιδί, εκείνος αντ’ αυτού δείχνει την αδυναμία του προς την ατυχία του παιδιού αυτού και δείχνει να το συμπονάει. Έπειτα, όταν μαθαίνει πως ο πατέρας του ζει, τρέχει να μάθει γι’ αυτόν, ενώ ύστερα από τη συνάντησή τους, δείχνει ένα διαφορετικό, ευαίσθητο πρόσωπο που είχε αρχίσει να αποκαλύπτεται ήδη από τα προηγούμενα κεφάλαια! Συγκινείται και δακρύζει για όλα όσα έχει μάθει και νιώθει να αλλάζει η ζωή του. Νιώθει οργή, ξεσπάει και κλαίει φέρνοντας στο μυαλό του τη μητέρα του, ανήμπορη και παρατημένη, όπως άλλωστε και τον ίδιο του τον εαυτό, από το βάρβαρο εκείνο άντρα, τον πατέρα του, από τον οποίον όμως φαίνεται να περιμένει λίγη πατρική στοργή και αγάπη! Δείχνει να συμμερίζεται τα όσα έχει περάσει η μητέρα του και μ’ αυτόν τον τρόπο φαίνεται και η αγάπη που της έχει. Δεν αντέχει αυτή την αδικία εις βάρος της και αυτό είναι κάτι που τον πονά. Τέλος, δείχνει να χάνει τον έλεγχο όταν αντιλαμβάνεται πως έχει χάσει τους φίλους του. Γιατί, όπως όλοι, έτσι κι αυτός είναι ένα παιδί που έχει ανάγκη να μιλήσει για όλα όσα τον απασχολούν σε ανθρώπους που τους εμπιστεύεται και τον εμπιστεύονται. Όταν λοιπόν αντιλαμβάνεται ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν γι’ αυτόν, καταρρέει. Τα κεφάλαια αυτά μου έκαναν όλα εντύπωση και μου κέντρισαν πραγματικά το ενδιαφέρον.

5η ημέρα, Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011:
Αγαπητό ημερολόγιο, σήμερα διάβασα τα κεφάλαια 20-23 και υπήρξαν πολλά γεγονότα που μου έκαναν εντύπωση. Κατ’ αρχάς αιφνιδιάστηκα αρκετά όταν διάβασα και κατάλαβα πως η μητέρα του Θανάση τα ήξερε όλα, για τον πατέρα του που ζούσε καθώς και για τους Ελευθερολάκωνες. Αυτό ήταν και η μεγαλύτερη έκπληξη για μένα. Δεν το περίμενα! Παραξενεύτηκα! Πώς ήταν δυνατόν μια γυναίκα που όλη την ημέρα της την περνούσε κλεισμένη στο σπίτι να ξέρει τόσα πολλά; Κι όμως, βρέθηκε να γνωρίζει τα πάντα. Έπειτα ενθουσιάστηκα με το κεφάλαιο στο οποίο ο Θανάσης βρέθηκε αντιμέτωπος με τον πατριό του λόγω της σκηνής που είχε προηγηθεί. Όμως εκείνο που μου τράβηξε περισσότερο το ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι ακριβώς η σκηνή αυτή είχε προηγηθεί παλιότερα και τώρα έβλεπε αυτόν τον εφιάλτη να ξαναζωντανεύει για εκείνον αλλά αυτή τη φορά στην παλιά δικιά του θέση να βρίσκεται ο μικρός του αδελφός! Ήταν πραγματικά ένα συγκλονιστικό κεφάλαιο που σε συνδυασμό με το υπέροχο λεξιλόγιο και τις γλαφυρότατες περιγραφές του συγγραφέα δημιουργούν ένα πανέμορφο (και συγκινητικό) κείμενο που ανυπομονείς να «καταβροχθίσεις»!!!

6η ημέρα, Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011:
Αγαπητό ημερολόγιο, σήμερα τελείωσα το βιβλίο και οι εντυπώσεις που έχω σχηματίσει είναι οι καλύτερες. Μέσα στα κεφάλαια 24-33 αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η αναπάντεχη και απρόσμενη συμπάθεια του Θανάση για το χωριό. Ήταν κάτι που με άφησε έκπληκτη, καθώς δεν το περίμενα καθόλου από εκείνον. Έπειτα, με συγκίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον και η αγάπη του προς την άρρωστη μητέρα του και το πόσο πολύ την στήριξε και της έδινε κουράγιο για να κρατηθεί στη ζωή (γεγονός που δυστυχώς δεν έγινε)! Ακόμη, με συγκίνησε πολύ η συμπεριφορά του προς το συμμαθητή του Δημήτρη, τον οποίον είχε ξεφτιλίσει και του είχε κλέψει το κινητό, όταν πήρε την απόφαση και του το έδωσε πίσω ζητώντας του συγγνώμη και λέγοντάς του να προσέχει την μόνη κοπέλα που κατάφερε να αγαπήσει αληθινά, τη Λουΐζα. Γενικά ήταν αν όχι το καλύτερο, σίγουρα ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ως τώρα και πραγματικά με εντυπωσίασε και με συγκίνησε ιδιαίτερα!!!

7η Μαθήτρια (Δόμνα)
... Μου αρέσει που αποκτά μια ξεκάθαρη θέση για τα πράγματα που αντιπαθεί ή του αρέσουν.
... Τον συγκινούν οι στίχοι των τραγουδιών και χαίρομαι που κάνει αναφορά σε αυτούς για να εκφράσει τα συναισθήματά του. Φαίνεται λίγο ως αρκετά εσωστρεφής, είναι παθιασμένος και πολλές φορές δείχνει να μην κάνει το σωστό.
... Αγαπά τη μητέρα του και ίσως προσπαθεί να αναπληρώσει την απουσία του αληθινού πατέρα μέσα από εκείνη.

8ος Μαθητής (Γιώργος)
Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο με κεντρικό ήρωα το Θανάση. Στην αρχή προβληματίστηκα με την περιγραφή της οικογένειάς του και με την αδιαφορία του για το σχολείο. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ο θυμός που έβγαζε στο χώρο του γηπέδου. Επίσης, δεν μου άρεσε η αντιμετώπιση προς τα παιδιά στην κερκίδα του ΠΑΟΚ. Η συμπεριφορά του Θανάση μ’ έκανε να τον αντιπαθήσω μέχρι τη μέρα που βγήκε με τη Λουΐζα.
... Η παρέα του Θανάση με τους Ελευθερολάκωνες άρχισε να χαλάει. Σιγά σιγά άρχισε να καταλαβαίνει ότι κάτι του κρύβουν. Τότε μαθαίνει απ’ το Λυκούργο ότι ο πατέρας του ζει. Ίσως η πιο συγκλονιστική στιγμή του βιβλίου είναι όταν τον βλέπει μπροστά του. Σιγά – σιγά άρχισε να ανακαλύπτει αλήθειες και να έρχεται πιο κοντά με τη μητέρα του.

9ος Μαθητής (Παντελής)
Το βιβλίο πραγματικά σε βάζει στη θέση του πρωταγωνιστή, σου δίνει την εντύπωση ότι εσύ αντιμετωπίζεις τα εφηβικά (και όχι μόνο) προβλήματα του Θανάση και πως τα όσα ζει θα μπορούσες στο μέλλον να τα βιώσεις κι εσύ με τη σειρά σου. Πάντως αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν πως ένα παιδί το οποίο έχει μεγαλώσει χωρίς πατέρα, με έναν πατριό που του συμπεριφέρεται με το χειρότερο τρόπο και όντας μπλεγμένος με περίεργες παρέες και ακροδεξιές οργανώσεις κατάφερε να εξελιχθεί σε έναν άνθρωπο δημιουργικό, με προσωπικότητα που θέτει στόχους και τους υλοποιεί. Αυτό μου έδειξε τη δύναμη της θέλησης του ανθρώπου, ο οποίος αν θέλει, μπορεί να κάνει μια στροφή 180 μοιρών.

10ος Μαθητής (Κωνσταντίνος)
Από αυτό το βιβλίο έμαθα πως το μέλλον μας δεν εξαρτάται μόνο από το τι είναι γραφτό να γίνει αλλά επίσης εξαρτάται και από τη δική μας προσπάθεια. Και αυτό το απέδειξε ο πρωταγωνιστής του βιβλίου.

11η Μαθήτρια (Σίσσυ)
Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς αλλά νιώθω πως στην ψυχή του Θανάση γινόταν ένας πόλεμος μεταξύ καλού και κακού. Τελικά, με τον τρόπο του, βρήκε το δρόμο προς την ευτυχία, ακόμα και ύστερα από πολλές δυσκολίες και αναποδιές και έτσι, επιτέλους, αγάπησε τον εαυτό του αλλά και τη ΖΩΗ!

12η Μαθήτρια (Ματθίλδη)
Έμεινα ιδιαίτερα ευχαριστημένη με το τέλος του βιβλίου. Δεν ήθελα στο τέλος ο Θανάσης να μείνει έτσι βασανισμένος μέσα του. Πιστεύω πως βρήκε μια γαλήνη και μια ισορροπία μέσα του. Άρα ίσως είχε δίκιο η Λουΐζα που του είπε ότι η μουσική μπορεί να είναι και η μόνη γιατρειά του!

Για δεύτερη φορά βρέθηκα στη Στυλίδα, καλεσμένος ξανά της φίλης μου Δήμητρας Λεκάκη, που είναι υπεύθυνη της σχολικής Βιβλιοθήκης στο Γενικό Λύκειο. Για τη Δήμητρα και τη φιλοξενία της δεν έχω να προσθέσω πολλά πράγματα, τα έχω ήδη πει μετά την προηγούμενη επίσκεψή μου εκεί, το 2009. Στην ουσία βέβαια έχω να πω πάρα πολλά πράγματα για την εξαιρετική προετοιμασία που κάνει στα παιδιά, για τον τρόπο που δουλεύει τη Βιβλιοθήκη, για το πόσο έχει κάνει τα παιδιά να αγαπήσουν το βιβλίο, για τη φιλοξενία και την εγκαρδιότητά της, απλά με τη Δήμητρα… τα λόγια περιττεύουν. Εντύπωση μου έκανε μια παρέα από τέσσερις μαθητές που καθόταν πίσω-πίσω, γαλαρία, και φαινόταν απλά να παρίσταται εκεί, χωρίς να συμμετέχει. Μετά την εκδήλωση, πιάσαμε την κουβέντα για τη μουσική και τα τέσσερα αγόρια είχαν καταπληκτικά πράγματα να πουν, ειλικρινά η κουβέντα αυτή ήταν κέρδος για εμένα. Δήμητρα, παιδιά, σας ευχαριστώ πάρα πολύ!

Το Σαββατοκύριακο 9-10 Απριλίου, βρέθηκα στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης, προσκεκλημένος του 2ου Λυκείου της πόλης και των καθηγητών του κου Δημήτρη Συσκάκη και κας Άννας Μάμμου. Θα μίλαγα το Σάββατο το απόγευμα στο Εμπορικό Επιμελητήριο της πόλης για τα «Χνότα στο Τζάμι», σε μια ανοιχτή εκδήλωση. Για να είμαι ειλικρινής, Σάββατο απόγευμα στις 19.00, μάλλον δε θα πήγαινα ούτε εγώ να με παρακολουθήσω. Αυτό όμως που έγινε ξεπερνούσε κάθε φαντασία δικιά μου: Ένα κατάμεστο Επιμελητήριο, άνθρωποι να στέκονται επί δυο ώρες όρθιοι για να ακούσουν, αλλά προπάντων για να δουν αυτά που είχαν ετοιμάσει τα παιδιά τους. Και όλα ήταν πέρα από κάθε φαντασία, απλά εκπληκτικά: Το θεατρικό, τα τραγούδια που είχαν γραφτεί για την παρουσίαση, οι στίχοι, τα κολλάζ, τα κρητικά τραγούδια, όλα ήταν τόσο τέλεια ενορχηστρωμένα, που πραγματικά με συγκίνησαν αφάνταστα. Εγώ μάλλον περίττευα. Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν πως τα παιδιά, θεώρησαν την προετοιμασία για την εκδήλωση, σαν δική τους γιορτή και έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Μάλιστα, λόγω της ανάγνωσης του βιβλίου στην τάξη, και εξαιτίας όλης αυτής της προετοιμασίας, οι μαθητές έδεσαν ακόμα περισσότερο μεταξύ τους, άρχισαν να κάνουν παρέα και με άτομα που δεν έκαναν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως ένα βιβλίο μπορεί να δράσει και κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ήταν μακράν η πιο συγκινητική στιγμή που έχω ζήσει σαν συγγραφέας. Τι να πω; Ότι τους ευχαριστώ πολύ όλους; Μάλλον λίγο ακούγεται. Oι εργασίες των παιδιών δίνουν ένα μικρό στίγμα για τη δουλειά που έγινε.

exxnota

parousiasixnota

anatoli

Την Παρασκευή 15 Απριλίου και μετά την πρωινή εκδήλωση στη Λεόντειο Νέας Σμύρνης, ξεκίνησα για το Άργος. Εκεί επισκέφτηκα το ιδιωτικό σχολείο «Αυτενεργώ», όπου και παρουσίασα τη «Διαπασών». Ευχαριστώ πολύ την αρμόδια φιλόλογο κυρία Ν. Τζαβάρα και το διευθυντή του σχολείου κύριο Τότσικα για τη φιλοξενία. Αντιγράφω από το κείμενο που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του σχολείου. «Το ιδιωτικό σχολείο «Αυτενεργώ» την Παρασκευή 15 Απριλίου φιλοξένησε το συγγραφέα νεανικών λογοτεχνικών βιβλίων Βασίλη Παπαθεοδώρου. Η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια των δράσεων, που έχουν προγραμματιστεί στο σχολείο, προκειμένου να προαχθεί η φιλαναγνωσία και να καλλιεργηθούν κίνητρα με στόχο τη θετική στάση των μαθητών απέναντι στο βιβλίο. Ένα πρόγραμμα, που εφαρμόζεται κάθε χρόνο στο σχολείο και προβλέπει παρουσιάσεις λογοτεχνικών βιβλίων από τους μαθητές των μεγάλων τάξεων του Δημοτικού σχολείου και παρουσιάσεις συγγραφέων από τους μαθητές του Γυμνασίου. Η συνάντηση αυτή αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στο έργο του συγγραφέα και κυρίως στα νεανικά του μυθιστορήματα. Οι μαθητές παρουσίασαν αναλυτικά τα έργα του, που τους άρεσαν περισσότερο, και έκαναν ποικίλες ερωτήσεις στον κύριο Παπαθεοδώρου σε σχέση με την πλοκή και τα θέματα των βιβλίων του. Με το διάλογο μεταξύ των μαθητών και του συγγραφέα φωτίστηκαν ποικίλες πτυχές του χαρακτήρα και της φυσιογνωμίας των έργων του. Οι μαθητές εντυπωσιάστηκαν από την παρουσία του Βασίλη Παπαθεοδώρου, ο οποίος κατάφερε να τους προβληματίσει και έλυσε όλες τις απορίες τους.»

Το Σαββατοκύριακο 7 και 8 Μαΐου βρέθηκα ξανά στην αγαπημένη μου Ρόδο. Ο λόγος ήταν η επίσκεψη που έκανα στη Λέσχη Ανάγνωσης Γυμνασίου Αφάντου. Όμως πριν από την επίσκεψη, πήγα και μίλησα στο Πανεπιστήμιο Ρόδου, στο Παιδαγωγικό Τμήμα, σε συγκέντρωση μεταπτυχιακών φοιτητών που είχε κανονιστεί από το φίλο καθηγητή Γιώργο Παπαντωνάκη. Και μόνο να μιλάς σε φοιτητές είναι μια εμπειρία. Παρόμοια είχα ζήσει δυο μήνες πρωτύτερα, στην Αλεξανδρούπολη. Η συνάντηση λοιπόν ήταν πλήρως επιτυχημένη. Το τι έγινε με τα παιδιά της Λ.Α.Γ.Α. δεν περιγράφεται. Καταρχήν όλα τους είναι πολύ αγαπησιάρικα, με υποδέχτηκαν με αγκαλιές και φιλιά, με το που έφτασα στο Αφάντου. Οι καθηγητές τους, αρμόδιοι για τη λειτουργία της λέσχης, η Αιμιλία, η Ελευθερία, ο Ηλίας, η Ειρήνη είχαν κάνει εκπληκτική δουλειά. Με τα παιδιά αισθάνθηκα αμέσως οικεία κι ελεύθερα, έχουν εκπληκτικά θετική αύρα. Ένιωσα σαν να τα ήξερα από χρόνια, σαν να είχα πάει κάπου που με γνώριζαν. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και την επόμενη μέρα, που κάναμε όλοι μαζί ξενάγηση στην παλιά πόλη της Ρόδου. Τους υποσχέθηκα να ξαναπάω, τέτοιες επισκέψεις, αξίζει να επαναλαμβάνονται, τέτοιους φίλους αξίζει να τους κρατάς. Σε όλα τα παιδιά και στους καθηγητές τους, ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Παρασκευή, 20 Μαΐου 2011

Βασίλης Παπαθεοδώρου: Ένας υπέροχος άνθρωπος ... ένας εξαιρετικός συγγραφέας

Το Σαββατοκύριακο 7 και 8 Μαΐου, η Λ.Α.Γ.Α. φιλοξένησε τον κ. Βασίλη Παπαθεοδώρου...Η ρεπόρτερ-δημοσιογράφος αλλά και γνωστή  βιβλιοφάγος, η Κωνσταντίνα Μακρή, δίνει τη δική της ανταπόκριση.

Τι μπορούμε να πούμε για τον συγγραφέα Βασίλη Παπαθεοδώρου; Καταρχάς, ευχαριστούμε πολύ  την κ. Ελένη Πριοβόλου, η οποία τον συνέστησε στη Λέσχη μας! Να συνεχίσω, όμως, με αυτό το υπέροχο Σαββατοκύριακο, που περάσαμε…

Το πρωί του Σαββάτου, μαζευτήκαμε όλοι στη λατρεμένη μας βιβλιοθήκη και περιμέναμε με ανυπομονησία τον κ. Βασίλη… Περιμέναμε αγωνιωδώς τον άνθρωπο, που μας έκανε να… «κολλήσουμε» πάνω από βιβλίο! Αν και μπορεί να απογοητεύσω μερικούς καθηγητές, δεν ήμασταν ‘κολλημένοι’ πάνω από σχολικά βιβλία! Τι να κάνουμε; Πώς μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, όταν στο ράφι της βιβλιοθήκης μας περίμεναν προκλητικά το «Στη διαπασών» και το «Άλφα»;

Περιμέναμε, λοιπόν, έχοντας βάλει μουσικούλα να ακούγεται και κάνοντας τρέλες! Μόλις πήραμε χαμπάρι ότι το αυτοκίνητο της κ. Ελευθερίας με τον κ. Παπαθεοδώρου είχε παρκάρει στο χώρο στάθμευσης του σχολείου, δεν αντέξαμε άλλο…. και … ΒΓΗΚΑΜΕ ΟΛΟΙ ΕΞΩ!

Μάλιστα… Η πρώτη εικόνα του συγγραφέα από την ομάδα μας ήταν ένα τσούρμο παιδιά να διασχίζουν το δρόμο με το χαμόγελο στα χείλη! Αλλά και η δική μας ‘πρώτη εικόνα’ από το συγγραφέα που περιμέναμε, ήταν μία αντίστοιχη! Ένα φωτεινό χαμόγελο και μία ανοιχτή αγκαλιά! Και ίσως μία υποψία έκπληξης και τρόμου(!) στο πρόσωπό του, όταν είδε για πρώτη φορά την αστείρευτη όρεξη της ομάδας να τον αγκαλιάσει! Μεταφορικά και κυριολεκτικά!

Μετά από αγκαλιές και την πρόκληση ενός μικρού προβλήματος στις σιαγόνες του κ. Βασίλη από τα πολλά φιλιά (!), περάσαμε στη βιβλιοθήκη και κάτσαμε στο γνωστό μας κύκλο. Ο κύριος Βασίλης ξεκίνησε να μας μιλάει…  Μας εξήγησε αμέσως το λόγο που τον έκανε να δεχτεί την πρόσκλησή μας, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τα … κεφτεδάκια της Δήμητρας!!! Ναι, καλά καταλάβατε ...είχε χιούμορ και όπως είπε και η Τσαμπίκα :

«Ποτέ άλλοτε δε γελάσαμε τόσο πολύ σε συνάντηση με συγγραφέα!!!»

Επίσης, ήρθε καλά διαβασμένος και προετοιμασμένος για τη συνάντησή μας, αφού είχε στην κυριολεξία ξεκοκαλίσει τις αναρτήσεις του ιστολογίου μας. Μέχρι και τα σχόλια είχε διαβάσει!!! Αμέσως μετά γύρισε στον Μανόλη και τον Αλέξη και τους ευχαρίστησε, γιατί με την ανάρτησή τους για το «Άλφα» του επεσήμαναν κάποια στοιχεία που δεν είχε αντιληφθεί. Η αλήθεια είναι πως μέσα σε λίγα λεπτά είχε απαντήσει μόνος του πολλές ερωτήσεις που είχαμε ετοιμάσει. Αλλά μετά ξεκινήσαμε εμείς! Ήταν πραγματικά μία μεγάλη έκπληξη, για να μην πω ισχυρό σοκ, το ότι ο κ. Παπαθεοδώρου δεν διαφήμισε τα βιβλία του… Ίσα ίσα! Άσκησε ο ίδιος κριτική και ζήτησε από εμάς να του πούμε όχι μόνο τι μας άρεσε στα βιβλία του αλλά και τι δεν μας άρεσε. Όχι, πείτε μου.... μπορείτε, ύστερα από τόση ειλικρίνεια, να μην ενθουσιαστείτε με αυτόν τον άνθρωπο; Δε γίνεται αυτό! Μέσα από τη συζήτηση, καταλάβαμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν επικοινωνιακό και ανοιχτό άνθρωπο…που είναι ταυτόχρονα ειλικρινής και  λέει τα πράγματα με το όνομά τους.

Τον λατρέψαμε! Μακάρι να ήταν καθηγητής μας!!

Γύρω στις δύο και τέταρτο, όμως, είχαμε ένα μικρό, πολύ μικρό, προβληματάκι! Τι προβληματάκι; Ε, τώρα… Δεν καταλαβαίνετε; Όχι; Ε, τότε θα σας εξηγήσω… Νομίζω, γνωρίζετε όλοι πόσο καλοφαγάδες είμαστε…  Σκεφτήκαμε και τον  καλεσμένο μας που είχε σηκωθεί από τα άγρια χαράματα, για να έρθει να μας συναντήσει!! Έπειτα σκεφτήκαμε  τα κεφτεδάκια της Δήμητρας, τους λουκουμάδες του Ένι, τα τρουφάκια της Ζαφείρας, τις λιχουδιές της Παναγιώτας, τα ντολμαδάκια και το ζυμωτό ψωμί της Τσαμπίκας, τις φρέσκιες σαλάτες του Γιώργου και της Έλλης, τα τυροπιτάκια της Γεωργίας, τον κορμό της Νικολέτας και τα παγωτά που μας έφερε ο Μανόλης ... και κάναμε ένα διάλειμμα, για να επισκεφτούμε τον μπουφέ! Αφού γευτήκαμε τις νοστιμιές που με μεγάλη χαρά είχαμε ετοιμάσει, συνεχίσαμε τη συζήτηση… Αυτή τη φορά στραφήκαμε στα θέματα προς συζήτηση που αναδύονται μέσα από τα βιβλία του κ. Βασίλη, όπως ...η φιλία, η ενδοσχολική βία, το ποδόσφαιρο, η μουσική, οι παρέες στην εφηβεία. Μας ρώτησε να του πούμε σε τι νομίζουμε ότι έχουμε ταλέντο και αν θα δίναμε δεύτερη ευκαιρία σε ένα φίλο που μας πρόδωσε. Συζητήσαμε αν η κοινωνία μας χωρίζεται σε νικητές και ηττημένους,winners or losers,όπως αυτό προκύπτει από τα βιβλία του.

Γύρω στις τέσσερις  αποφασίσαμε να βάλουμε μία άνω τελεία στην κουβέντα. Είχε έρθει η ώρα να μας υπογράψει τα βιβλία μας. Απέναντι του είχε στηθεί η φωτογράφος-καθηγήτρια κ.Ελευθερία, η οποία μας απαθανάτισε όλους! Εγώ, από την άλλη φρόντισα έτσι ώστε η βιντεοκάμερα να καταγράψει τα πάντα!! Όχι που θα μας ξέφευγε τίποτα….

Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη μέρα…αν και κάποιοι τυχεροί-βλέπε καθηγητές-έκαναν και μία βραδινή βόλτα με τον κ.Βασίλη στη Ρόδο!!

Αμ… δε θα μεγαλώσουμε ….

Την Κυριακή το πρωί, λοιπόν, εμείς είχαμε δώσει ραντεβού στο σχολείο, για να πάμε όλοι μαζί με λεωφορείο στην Ρόδο, όπου θα συναντούσαμε τον κ. Παπαθεοδώρου, την κ. Ελευθερία, τον κ. Ηλία, αλλά και την ξεναγό μας, την κ. Κατερίνα Κωνσταντινίδη, στην  πύλη Αμπουάζ της Παλιάς Πόλης της Ρόδου.

Μόλις μαζευτήκαμε όλοι, ξεκίνησε η ξενάγηση στην Παλιά Πόλη κατά τη διάρκεια της οποίας μας δόθηκε η ευκαιρία να βρεθούμε λίγο πιο κοντά στον κ. Βασίλη.

Συζητήσαμε μαζί του για τα πάντα και καταλάβαμε για άλλη μια φορά πόσο φιλικός και ανοιχτός άνθρωπος είναι. Η Δήμητρα δε, είχε την ευκαιρία να τον ενημερώσει για την ομάδα εφήβων συμβούλων στην οποία είναι μέλος. Βλέπετε την Παρασκευή είχε κάνει την παρουσίαση στο τμήμα της και τα είχε φρέσκα! Ο  καλεσμένος μας ενδιαφέρθηκε πολύ να μάθει για τις δράσεις του Συνηγόρου του Παιδιού και έχουμε βάσιμες υποψίες ότι μπορεί να είναι θέμα σε ένα επόμενο βιβλίο του!! Το να περπατάς στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης κουβεντιάζοντας με τον συγγραφέα Βασίλη Παπαθεοδώρου για τα μικρά και τα μεγάλα, νομίζοντας ότι είναι μέλος της παρέας σου … ε… δε συμβαίνει και κάθε μέρα!! Το καταπληκτικό με τον κ.Βασίλη είναι ότι ενσωματώθηκε στην παρέα μας  με μία απίστευτη ευκολία σα να μας ήξερε χρόνια….

Μετά τη ξενάγηση στο Παλάτι του μεγάλου Μαγίστρου και στο Αρχαιολογικό μουσείο της Ρόδου, κατά το μεσημεράκι κάτσαμε σε ένα εστιατόριο, για να φάμε λιγάκι… Τι να κάνουμε; Από το πρωί μας είχαν νηστικούς! Παιδάκια στην ανάπτυξη είμαστε…Αφήστε που μερικοί από εμάς δεν είχαν φάει πρωινό! Κάτσαμε, λοιπόν, φάααααγαμε και μετά  βολτούλα στα μαγαζάκια της Παλιάς Πόλης!

-«Στέλλα, δες αυτή το μπλουζάκι με τους Metallica!»,

-«Νικολέτα, κοίτα τι ωραία τσάντα!»,

-«Αλέξη, μπαίνουμε να χαζέψουμε σε αυτό το μαγαζί;»,

-«Έλλη, πώς σου φαίνεται αυτό το βραχιόλι;»

Οι καταστηματάρχες και οι τουρίστες που έκαναν τη βόλτα τους εκείνη τη στιγμή στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης, μας κοιτούσαν άναυδοι! Γιατί; Ρωτάτε; Είναι φυσιολογικό να βλέπετε είκοσι περίπου παιδιά, παρέες παρέες, να βολτάρουν γελώντας και κάνοντας τρέλες; Όχι! Μη φανταστείτε, όμως, εξωπραγματικές τρέλες! Ε, λίγο κυνηγητό, λίγο γαργαλητό, λίγο πείραγμα… Άντε και πολύ δυνατά γέλια!

Μετά, όμως, από τη βόλτα, έπρεπε να μαζευτούμε όλοι μαζί, να επιβιβαστούμε στο λεωφορείο και να αφήσουμε τον κ. Βασίλη στο αεροδρόμιο… Με «βαριά» καρδιά, μπήκαμε στο λεωφορείο. Ακούσαμε λίγη μουσική και «ανεβήκαμε» λιγάκι!

Και τότε… Ήρθε η ώρα μου! Τι εννοώ; Αν δεν το γνωρίζετε, σας το λέω εγώ τώρα…

Στη Λέσχη έχω αναλάβει χρέη…ρεπόρτερ! Έπιασα, λοιπόν, την κάμερα και άρχισα να τρομοκρατώ κόσμο! Μη φανταστείτε  τίποτα τρομερο(ερω)τησούλες… Πώς πέρασαν, πώς τους φάνηκε ο κ. Βασίλης και τέτοια… Από τη δαιμόνια ρεπόρτερ, εμένα δηλαδή, δεν ξέφυγε ούτε ο κ. Βασίλης.

Και  ... φτάσαμε στο αεροδρόμιο…

Μπείτε λίγο στη θέση των υπαλλήλων του αεροδρομίου… Ο κ. Βασίλης με μία μικρή βαλίτσα στο χέρι να προχωρά προς το γκισέ και καμιά εικοσαριά άνθρωποι να περπατούν πίσω του, κατευθυνόμενοι και αυτοί προς τα εκεί! Ε, η ερώτηση της κοπέλας, «Όλοι μαζί ταξιδεύετε;» με γουρλωμένα μάτια, νομίζω ήταν δικαιολογημένη! Μετά από την έκπληξη της υπαλλήλου, και τις εξηγήσεις που της έδωσε η κ. Αιμιλία, βγάλαμε τις καθιερωμένες μας φωτογραφίες!

... και ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσουμε τον κ. Βασίλη. Ένας-ένας πήγαινε προς το μέρος του και τον αποχαιρετούσε… Μοιράζαμε χαμόγελα, αλλά μέσα μας, λυπόμασταν που έφευγε… Μπορεί να περάσαμε μόνο 2 ημέρες μαζί του, αλλά δεθήκαμε πολύ… Συντονιστήκαμε…ενεργειακά, βρε παιδί μου! Ο κ. Βασίλης πέρασε από τη Λέσχη μας και άφησε το δικό του προσωπικό στίγμα… Μας έδωσε και του δώσαμε…

Κλείνω παραθέτοντας το σχόλιο  του κ. Βασίλη για την ομάδα μας… Είπε πως έχουμε θετική αύρα…

Εμείς, λοιπόν, του απαντάμε πως αν εκείνος δεν ήταν ανοιχτός, δε θα έδινε σημασία στην θετική μας αύρα!

Ευχαριστούμε!

Υ.Γ.1: Έχετε ανοιχτή πρόσκληση! Το μόνο που χρειάζεται είναι να μας πάρετε τηλέφωνο και να μας πείτε: «Είμαι στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Σε μία ώρα πετάω για Ρόδο. Ελάτε να με παραλάβετε!». Να είστε σίγουρος ότι μόλις φτάσετε, εμείς θα είμαστε εκεί!

Υ.Γ.2: Ελπίζω η ανάρτηση να σας άρεσε και να άξιζε την αναμονή!

Και ακολουθεί το εκπληκτικό βίντεο που ετοίμασε η κολλητή μου, μέλος της ομάδας εφήβων του συνηγόρου του παιδιού αλλά και καταπληκτική μαγείρισσα (βλέπε κεφτεδάκια) .... Δήμητρα!! Απολαύστε αυτό που εμείς χαρήκαμε για δύο μέρες....τον δικό μας Βασίλη Παπαθεοδώρου!!!

Δεύτερη επίσκεψη σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα στο ίδιο μέρος, δεν έχω ξανακάνει. Στη Λ.Α.Γ.Α. όμως ήθελα τόσο πολύ να ξαναπάω, να ξαναδώ τα παιδιά, τους καθηγητές, να ξανανιώσω τη θετική τους αύρα. Και βέβαια είναι όλοι όπως τους άφησα, άσχετο αν κάποια παιδιά πάνε πλέον Λύκειο (που βέβαια ήρθαν κι αυτά να με δουν και τα χιλιοευχαριστώ), ή προστέθηκαν νέα μέλη στην παρέα. Ας αφήσω όμως την Αιμιλία Λυρώνη, την ψυχή της Λ.Α.Γ.Α., να μιλήσει αντί για μένα μέσω της ανάρτησης που έκανε στο facebook: «Την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου ξανασυναντήσαμε στη Λέσχη Ανάγνωσης του Γυμνασίου Αφάντου τον Βασίλη Παπαθεοδώρου. Περάσαμε ένα όμορφο μεσημέρι μαζί του και ξεκινώντας από το βιβλίο του "Στη Διαπασών" συζητήσαμε θέματα που απασχολούν όλους μας, μικρούς και μεγάλους. Ο Βασίλης μας είπε ότι φίλος γι' αυτόν είναι "αυτός που μου βγάζει τον καλύτερο μου εαυτό"!! Μιλήσαμε για το ότι είναι σημαντικό να νοιώθεις και να μην είσαι παρατηρητής της ζωής. Η ζωή χωρίς νόημα και σκοπό είναι ανούσια. Με αφορμή τον ήρωα του βιβλίου του, τον Θανάση ο Βασίλης μας έθεσε την παρακάτω ερώτηση: "Είναι ανάγκη να φτάσεις στον πάτο για να βρεις την άκρη της ζωής σου; " Μιλήσαμε για το ρατσιστή που όλοι κρύβουμε μέσα μας και για το πόσο δύσκολο είναι να ξεφορτωθούμε τα στερεότυπα και να βλέπουμε τους ανθρώπους γύρω μας χωρίς καχυποψία. Μη νομίσετε, όμως, ούτε στιγμή ότι το κλίμα της συνάντησης ήταν "βαρύ". Όποιος ξέρει το Βασίλη, γνωρίζει ότι με το χιούμορ και την αμεσότητά του κερδίζει τους έφηβους!! Όλη αυτή η κουβέντα, λοιπόν, έγινε αφού φάγαμε τα υπέροχα εδέσματα που έφεραν τα μέλη της λέσχης και μέσα από γέλια, αστεία, πειράγματα!! Βασίλη, σε ευχαριστούμε για την επίσκεψη και ανανεώνουμε το ραντεβού μας για τον Απρίλιο!!!!!» Ναι, παιδιά, σίγουρα θα σας ξαναδώ τον Απρίλιο…

Τετάρτη, 9 Νοεμβρίου 2011

Ο κ. Βασίλης ξαναχτυπά!!

Ναι, το είπε και το έκανε!!

Ναι, ναι μας επισκέφθηκε για δεύτερη φορά όπως ακριβώς μας το είχε υποσχεθεί τον Μάιο. Την Παρασκευή, 22 Οκτωβρίου 2011, ο Βασίλης Παπαθεοδώρου, ο κ. Βασίλης για μας, επισκέφθηκε για δεύτερη φορά τη λέσχη ανάγνωσης του Γυμνασίου Αφάντου για να ξανασυναντήσει τη γνωστή βιβλιοπαρέα η οποία μπορεί να άλλαξε σύνθεση αλλά παραμένει το ίδιο δυναμική και δημιουργική! Ξεκινήσαμε λοιπόν ...με φαγητό βέβαια! Ας μη ξεχνάμε ότι ο κ. Βασίλης είχε δώσει παραγγελία για διπλή δόση από τα κεφτεδάκια μου!! Βλέπετε η συνάντηση είχε κανονιστεί για τις 2 το μεσημέρι και ως γνωστό εμείς δεν κάνουμε τίποτα με άδειο στομάχι! Α, και αφού ήμασταν όλοι μαζεμένοι, καλά μιλάμε για απαρτία, γιορτάσαμε τα γενέθλια της Δήμητρας, της Κούλας και της Βασιλικής με μία τέλεια τούρτα, που αγόρασα εγώ αφού πρώτα έπεσε μυστική συνεννόηση με την Κωνσταντίνα.

Έπειτα, έτσι χορτάτα αρκούδια που ήμασταν, ξεκινήσαμε την κουβέντα. Εκεί, σίγουρα πιάστηκαν οι κοιλιακοί μας, καθώς ο κ. Βασίλης έχει παραμείνει το ίδιο ξεκαρδιστικός! Μα τι χιούμορ είναι αυτό!! Αναλύσαμε και πάλι το βιβλίο "Στη διαπασών"... Μεταξύ μας, την προηγούμενη φορά νόμιζα πως το είχαμε εξαντλήσει! Τεράστιο λάθος! Έβγαιναν στην επιφάνεια θέματα, θέματα και άλλα θέματα...
Έτσι λοιπόν αυτή τη φορά μάθαμε ότι ο κ. Βασίλης ξεκίνησε να γράφει το 1996 και η αφορμή ήταν ένας διαγωνισμός με θέμα τη μουσική. Όποιος τον έχει γνωρίσει ξέρει ότι η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του! Κάντε τον φίλο στο facebook και θα με καταλάβετε! Μάθαμε, αν και το είχαμε καταλάβει, ότι δεν γράφει βιωματικά. Μας εκμυστηρεύτηκε, όμως, ότι η σκηνή στο νοσοκομείο από τη "διαπασών" ήταν αληθινή. Συζητώντας για τους εθισμούς και για την τάση καμιά φορά των εφήβων αλλά και των ενηλίκων να φτάνουν στα άκρα και να θέλουν να δοκιμάζουν νέες εμπειρίες μας είπε το εξής:

"Τελικά, δεν είναι ανάγκη να φτάσεις στον πάτο για να βρεις την άκρη".

Πόσο μας εντυπώθηκε αυτή η φράση και μας προβλημάτισε και επανέρχεται κάθε φορά στις συζητήσεις μας!! Όταν τέθηκε το ερώτημα από την ομάδα: "Τελικά, τι σημαίνει να ζεις τη ζωή σου στη διαπασών;" όλοι δώσαμε από μία απάντηση αλλά συμφωνήσαμε με αυτή του κ. Βασίλη:

Να νοιώθεις, να μην είσαι παρατηρητής της ζωής. Γιατί, το πιο σημαντικό πράγμα είναι να παίζει "κάτι" ρόλο στη ζωή μας!

Ναι, ζήσε τη ζωή σου στη διαπασών, μακριά από εξαρτήσεις και κακές παρέες. Χάραξε τη δική σου πορεία και διάλεξε τους ανθρώπους με τους οποίους θα μοιραστείς τις χαρές και τις λύπες. Εμείς αυτό καταλάβαμε μέσα από αυτή τη συνάντηση που σε όλους φάνηκε σύντομη γιατί με τον κ. Βασίλη περνάει γρήγορα η ώρα και δεν τον χορταίνεις!
Και ο Αχιλλέας (και όχι μόνο!) ρωτούσε, ρωτούσε και πάλι ρωτούσε... Κάποια στιγμή λυπήθηκα τον κ. Βασίλη! Ευτυχώς (;) όμως και εκείνος "δε βάζει γλώσσα μέσα", οπότε είχαμε για ακόμα μια φορά μια απίστευτα ενδιαφέρουσα συζήτηση! Μα... Ο χρόνος ήταν και πάλι λίγος! Γρήγορα έφτασε η ώρα του αποχωρισμού! Και έφυγε... Και τον περιμένουμε ξανά! Ναι, ναι θα ξανάρθει τον Απρίλιο! Το κανονίσαμε!! Βλέπετε, αυτού του είδους οι εξαρτήσεις ..............δεν μας κάνουν κακό!!!

Και αν θέλετε να μάθετε πιο πολλά για τον αγαπημένο μας κ. Βασίλη δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του στον παρακάτω σύνδεσμο:
www.vassilispapatheodorou.com

Δήμητρα Τσακόγια

Την ιδέα για την πραγματοποίηση αυτής της εκδήλωσης είχαν η Διευθύντρια του Γυμνασίου Βιβή Δοξούλη και η αρμόδια φιλόλογος και υπεύθυνη της λέσχης ανάγνωσης Εύη Ατζέμη, τις οποίες και ευχαριστώ θερμά. Τα παιδιά έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον και βοήθησαν με τις ερωτήσεις και τις παρατηρήσεις τους.

H καλλιέργεια της αισθητικής αγωγής στην παιδαγωγική και διδακτική πράξη αποτελεί για το Γυμνάσιο Κρεμαστής όχι ουτοπική θεώρηση αλλά έμπρακτη πραγματικότητα. Στα πλαίσια αυτής της στάσης ζωής πραγματοποιήθηκε η συνάντηση με το συγγραφέα Βασίλη Παπαθεοδώρου στη βιβλιοθήκη του Γυμνασίου Κρεμαστής, το Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011.
Η ομάδα των μαθητών της Λέσχης Ανάγνωσης του Γυμνασίου Κρεμαστής είχε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά και να συνομιλήσει με το συγγραφέα Βασίλη Παπαθεοδώρου. Κοντά στα παιδιά ήταν η υπεύθυνη της Σχολικής Βιβλιοθήκης Εύη Ατζέμη και οι φιλόλογοι Δημήτρης Μπερέκος και Νίκος Τυροβούζης.
Η νέα διευθύντρια Παρασκευή Ξανθούλη αγκάλιασε αμέσως αυτό το πολιτιστικό πρόγραμμα και με δική της πρωτοβουλία προγραμματίστηκε η συνάντηση με τον κύριο Παπαθεοδώρου ήδη από την αρχή του σχολικού έτους.
Έτσι, λοιπόν, οι μαθητές - μέλη της Λέσχης ανάγνωσης για ένα μήνα είχαν την ευκαιρία να εντρυφήσουν στη γραφή του Βασίλη Παπαθεοδώρου, κυρίως μέσα από το μυθιστόρημά του «Στη Διαπασών» βραβευμένο το 2010 με το κρατικό βραβείο παιδικού λογοτεχνικού βιβλίου.
Το βιβλίο αυτό ταίριαζε απόλυτα στη φετινή θεματική της Λέσχης που είναι «Λογοτεχνία και Τέχνη» και συγκεκριμένα «Λογοτεχνία και Μουσική». Στις συναντήσεις αυτές τα παιδιά αντάλλαξαν απόψεις για τον κεντρικό ήρωα του μυθιστορήματος Θανάση και άκουσαν τα κλασικά ροκ τραγούδια που αποτελούν τους τίτλους των κεφαλαίων του βιβλίου.
Η γόνιμη συζήτηση έφερε μια λίστα ερωτήσεων που τα παιδιά ήθελαν να θέσουν στο συγγραφέα κατά τη συνάντησή τους. Για μια σφαιρικότερη εικόνα του λογοτεχνικού έργου του ορισμένα παιδιά διάβασαν και άλλα παιδικά κι εφηβικά μυθιστορήματά του, όπως τα «Ιπτάμενες σελίδες», «Το μεγάλο ταξίδι της κινέζικης πάπιας» και «Μια αστεία επιδημία».
Το Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011 και ώρα 17.00 μμ στη Βιβλιοθήκη του Γυμνασίου Κρεμαστής παρόντες ήταν οι 18 συμμετέχοντες στη λέσχη μαθητές, η διευθύντρια του σχολείου Παρασκευή Ξανθούλη, οι υπεύθυνοι καθηγητές της Λέσχης Ανάγνωσης Εύη Ατζέμη, Μπερέκος Δημήτρης και Νίκος Τυροβούζης, οι καθηγητές Χάρης Συργιάννης και Λένα Σύρμου, αρκετοί γονείς μαθητών και η κα Καβάσιλα ως εκπρόσωπος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων.
Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία της η υπεύθυνη πολιτιστικών προγραμμάτων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δωδεκανήσου Εύη Καλλιγά. Επίσης, στα πλαίσια συνεργασίας με το Γυμνασίου Κρεμαστής παρευρέθηκε ο Δημοσιογραφικός όμιλος των εκπαιδευτηρίων «Ροδίων Παιδεία». Και φυσικά ο υψηλός προσκεκλημένος Βασίλης Παπαθεοδώρου!
Ο συγγραφέας έφτασε συνεπής στην ώρα του παρά το προηγηθέν διήμερο φορτωμένο πρόγραμμά του. Αμέσως ξεκίνησε την κουβέντα με τα παιδιά που γρήγορα φούντωσε και κράτησε ένα τρίωρο. Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου μίλησε για τα πρώτα του διαβάσματα και τα αγαπημένα του βιβλία, τις σπουδές και το επάγγελμά του, την απόφαση να ασχοληθεί με τη συγγραφή.
Ακόμα, έκανε λόγο για αμιγώς λογοτεχνικά ζητήματα όπως η έμπνευση, οι μυθιστορηματικοί ήρωες, η γλώσσα, ο διδακτισμός. Με αφορμή το μυθιστόρημα «Στη Διαπασών» εθίγησαν θέματα που απασχολούν έντονα τους έφηβους μαθητές όπως η μουσική, η φιλία, η βία, ο ρατσισμός, η οικονομική κρίση.
Η αφοπλιστική ειλικρίνεια, η απλότητα και κυρίως η επικοινωνιακή ευχέρεια του συγγραφέα μάγεψε όλους τους παρευρισκομένους που παρακολουθούσαν τη συζήτηση με ολοένα αυξανόμενο ενδιαφέρον και συμμετείχαν με ερωτήσεις και παρατηρήσεις. Τα παιδιά ένιωσαν οικεία και ευχάριστα μαζί του και προέβησαν σε καλοπροαίρετη κριτική του έργου του, κάτι που φάνηκε να ικανοποιεί το συγγραφέα.
Μετά την ολοκλήρωση του γόνιμου διαλόγου τα παιδιά χάρισαν στο Βασίλη Παπαθεοδώρου cd με τα τραγούδια-τίτλους των κεφαλαίων του «Στη Διαπασών» που τα ίδια δημιούργησαν. Εκείνος πρόθυμα χάρισε αφιερώσεις στα βιβλία των παιδιών και απόλαυσε μαζί τους τα γλυκά που του ετοίμασαν στο μπουφέ που ακολούθησε. Η υπόσχεση του συγγραφέα να ξανασυναντήσει τα παιδιά τον ερχόμενο Απρίλιο τα γέμισε με τη χαρά και την προσμονή της επόμενης φοράς.
Με εκδηλώσεις σαν κι αυτήν το σχολείο βγαίνει απ’ τα στενά όρια της τάξης, ανοίγεται στην κοινωνία, δίνει ουσιαστική μόρφωση και παιδεία στους μαθητές και πλάθει ολοκληρωμένες προσωπικότητες, υψώνοντας τους ήχους της ψυχής και του πνεύματός τους στη μεγαλύτερη δυνατή ένταση, «στη διαπασών».

Πηγή : Ροδιακή